Το Dexter είναι μαζί με το Lost οι αγαπημένες μου σειρές, και οι δύο έχουν σαν μεγάλο πλεονέκτημα το καταπληκτικό σενάριο τους. Στον κόσμο του εγκληματολόγου από το Μαϊάμι όλα όσα συμβαίνουν πάντα έχουν κάποια αιτία, τίποτα δεν γίνεται χωρίς να δικαιολογείται. Ακόμα και οι εγκληματικές πράξεις του ίδιου του Ντέξτερ, πάντα τηρούν κάποιους κανόνες, ακόμα και ο πιο ασήμαντος χαρακτήρας υποκύπτει στους δικούς του δαίμονες και στα δικά του λάθη, εξαιτίας κάποιου σκοτεινού παρελθόντος.Ο τρίτος κύκλος αν και πιο υποτονικός και με λιγότερες ανατροπές (όχι οτι αυτές δεν υπάρχουν) σε σχέση με τους προηγούμενους, καταφέρνει να είναι για κάποιο περίεργο λόγο και ο πιο ουσιαστικός. Μπορεί το φινάλε να βρίσκει όλους τους ήρωες χαμογελαστούς και παραδομένους στην ευτυχία τους. Όλα όσα έχουν προηγηθεί όμως μας έχουν αποκαλύψει τις πιο σκοτεινές πτυχές και τα πιο κρυφά μυστικά τους. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει το Dexter πετυχημένο, κανένας χαρακτήρας δεν είναι τέλειος, όλοι τους προσπαθούν μάταια να λυτρωθούν από το παρελθόν και τα λάθη τους.
Όχι τυχαία λοιπόν, για πρώτη φορά φέτος, η συγκεκριμένη σειρά βρίσκεται να διεκδικεί την χρυσή σφαίρα καλύτερης δραματικής σειράς. Με τον συγκλονιστικό Μάικλ Σι Χόλ να παίρνει την τρίτη συνεχόμενη υποψηφιότητα του. Ενώ από τώρα βάζω στοίχημα πως θα κερδίσει οποιοδήποτε τηλεοπτικό βραβείο σεναρίου υπάρχει στον κόσμο.
Μετά απ' όλα αυτά τι βαθμό περιμένετε να του βάλω άραγε; 10/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου