Θα ξεκινήσω, όπως πάντα, με γκρίνια. Η απόφαση των υπευθύνων του Μύλου να μεταφέρουν την συναυλία των Red Snapper από το Club στην Αποθήκη, ήταν λάνθασμένη. Δεν γνωρίζω αν έγινε εξ' αιτίας της προσθήκης των ακατονόμαστων την τελευταία στιγμή στο συναυλιακό πρόγραμμα του χώρου, πάντως οι Λονδρέζοι δεν είναι για να παίζουν σε τόσο μεγάλες αίθουσες. Όσο κι αν προσπαθούσαν χθες να ξεσηκώσουν τον κόσμο και να τον πείσουν να έρθει να χορέψει στις μπροστινές θέσεις, οι περισσότεροι είτε κοιτούσαν αδιάφορα, είτε είχαν πιάσει ψιλή κουβέντα.
Η προσέλευση από την άλλη, έχω την εντύπωση πως ήταν αρκετά ικανοποιητική. Δεν είχα πάει στις δύο συναυλίες που έδωσαν πέρσι για να μπορώ να κάνω σύγκρισή, αλλά τα περίπου 400 άτομα που μαζεύτηκαν, την ίδια στιγμή που λίγο πιο κάτω στο Block 33 έπαιζαν οι Handsome Furs, νομίζω πως δεν πρέπει να άφησαν παραπονεμένους τους διοργανωτές.
Στα της μουσικής. Οι τέσσερις Red Snapper βγήκαν στην σκηνή στις 22.45 και για την επόμενη μιάμιση ώρα, έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα από οποιαδήποτε μπάντα εκεί έξω. Αυτό το απίστευτο μείγμα acid jazz και funk, δίχως αμφιβολία ακούγεται ακόμα πιο εντυπωσιακό live. Ο ήχος ήταν αψεγάδιαστος και υπήρχαν στιγμές που δεν μπορούσες να πιστέψεις πως αυτός ο μουσικός ογκόλιθος προέρχονταν από ένα κοντραμπάσο, ένα σαξόφωνο, μια κιθάρα και ένα σετ ντραμς. Τα περισσότερα τραγούδια που έπαιξαν ήταν από τον τελευταίο τους δίσκο A Pale Blue Dot, αλλά και από τον επερχόμενο που θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο. Το αγαπημένο μου Our Aim Is to Satisfy αγνοήθηκε σχεδόν επιδεικτικά.
Γενικότερα, η εντύπωση που μου δόθηκε χθες, ήταν ότι η μπάντα το διασκέδασε περισσότερο απ' ό,τι ο κόσμος που, παρ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του Ali Friend, δεν ανταποκρίθηκε με ιδιαίτερη θέρμη. Όπως είπα και στην αρχή, σε έναν μικρότερο και λιγότερο ψυχρό χώρο όπως το Club, τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου