Θ' ακούσεις πολλούς να λένε ότι το Βreaking Bad, είναι η καλύτερη σειρά της Αμερικάνικης τηλεόρασης αυτή την στιγμή και να είσαι σίγουρος πως ένας από αυτούς είμαι κι εγώ.
Το είχα αναφέρει νομίζω κάποια στιγμή όταν έγραφα για τις δύο πρώτες σεζόν, ότι πέρα από τις όποιες ομοιότητες με τα έργα των αδερφών Κοέν, το Breaking Bad δεν θυμίζει οτιδήποτε άλλο έχουμε δει μέχρι σήμερα στην τηλεόραση. Ναι μεν παίρνει αρκετά στοιχεία από τους προαναφερθέντες αδερφούς, τοποθετώντας την πλοκή του σε ένα αλά Sopranos σύμπαν, είναι ωστόσο τόσο μοναδικός και διαφορετικός ο τρόπος που το κάνει, σε σημείο που δεν προλαβαίνεις να υποκλίνεσαι στην πρωτοτυπία τον όσων βλέπεις.
Συνεχίζοντας σχεδόν αμέσως μετά το σημείο που έκλεισε η δεύτερη σεζόν, η σειρά επιμένει να μην χαρίζεται σε κανέναν από τους χαρακτήρες της. Κυνηγημένοι από τα φαντάσματα του παρελθόντος και τις λάθος επιλογές τους, οι πρωταγωνιστές του Breaking Bad φαινομενικά ψάχνουν να βρουν τη λύση στα προβλήματα τους, αποφεύγοντας την ίδια τους την φύση. Μόνο που δύσκολα μπορείς να μείνεις μακριά από αυτά που σε ορίζουν, έστω κι αν ταυτόχρονα είναι αυτά που σε οδηγούν στην καταστροφή σου.
Ωθούμενο από τις ερμηνείες - δυναμίτες των τρισμέγιστων Bryan Cranston και Aaron Paul, το Breaking Bad μοιάζει σαν μια καταιγίδα διαρκώς έτοιμη να ξεσπάσει, ενώ τις λιγοστές φορές που αυτό συμβαίνει, η σειρά απογειώνεται σε δυσθεώρητα ύψη, αφήνοντας όλους εμάς με το στόμα ανοιχτό (Βλέπε τελευταία δευτερόλεπτα δωδέκατου επεισοδίου). *****
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου