So it begins...

Να λοιπόν κάτι που κάνα δύο χρόνια πιο πριν φάνταζε άπιαστο όνειρο. Το Lost έφτασε μια ανάσα πριν από το φινάλε του και την ερχόμενη Κυριακή θα δοθεί επιτέλους οριστικό τέλος στην πιο επιδραστική και δημοφιλή σειρά των τελευταίων ετών με ένα επεισόδιο που θα κρατήσει κοντά στις δύο ώρες.

Έχoντας δει αρκετές τηλεοπτικές σειρές κατά καιρούς, μπορώ μετά βεβαιότητας να πω πως το πιο ικανοποιητικό, συγκλονιστικό και συγκινητικό φινάλε ως τώρα ήταν με διαφορά αυτό του Battlestar Galactica. Όχι μόνο γιατί κατάφερε να σώσει μια καταστροφική σεζόν όπου τίποτα δεν έβγαζε νόημα κι όλοι οι χαρακτήρες περιφέρονταν άσκοπα από εδώ κι από εκεί (κάτι μου θυμίζει αυτό), αλλά κυρίως γιατί ενώ άφησε δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα, πρόσφερε την απαραίτητη λύτρωση σ' αυτούς τους χαρακτήρες και δεν δίστασε να ρισκάρει σεναριακά μένοντας πιστό μέχρι τέλους στο είδος που ξεκάθαρα υπηρετούσε. Την επιστημονική φαντασία. Μπορούμε να περιμένουμε κάτι αντίστοιχο και από το Lost;

Σίγουρα μετά την προβολή του The End (έτσι θα τιτλοφορείται το φινάλε) θα ακουστούν άπειρες γκρίνιες. Πάρτε το χαμπάρι όσοι περιμένετε μέσα σε 100 λεπτά να σας απαντηθούν απορίες 113 επεισοδίων, ότι κάτι τέτοιο ΔΕΝ πρόκειται να συμβεί. Η μαγεία του Lost καθ όλη την διάρκεια του, ήταν ότι σε έβαζε σε μια διαδικασία να ξεμπλέξεις μόνος σου το κουβάρι των μυστηρίων και να βάλεις όπως εσύ νομίζεις τα κομμάτια του παζλ στην θέση τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στην έκτη σεζόν, προσωπικά δεν πήρα καμμία απάντηση που να μην την γνώριζα ήδη μετά το τέλος της προηγούμενης σεζόν. Μπορεί για τους Αμερικάνους με νοητικό επίπεδο ραδικιού να φαντάζει ακατόρθωτο να καταλάβουν δυο τρία πράγματα πίσω από την ιστορία του Τζέικομπ και του αδερφού του, αλλά για όλο τον υπόλοιπο πλανήτη που δεν έχει μεγαλώσει με χάμπουργκερ και Όπρα, τα πράγματα δεν είναι και τόσο δυσκολονόητα. Στο φινάλε αν δεν μπορείς να το καταλάβεις, δέξου το όπως το βλέπεις, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια φοβερή μαθηματική εξίσωση, για prime time τηλεοπτική σειρά μιλάμε.

Έχοντας αναφέρει τα παραπάνω λοιπόν, θεωρώ πως ΕΙΔΙΚΑ στο Lost το πιο δυνατό σημεία κάθε σεζόν ήταν το φινάλε της. Ποιος θα ξεχάσει άραγε τον Λοκ να κοιτάει την κατεστραμένη καταπακτή στο τέλος της πρώτης σεζόν, τον Ντέσμοντ να μην πατάει το κουμπί στην δεύτερη, το θρυλικό "We must go back" της τρίτης, το φέρετρο με τον Λοκ στην τέταρτη και τους Τζέικομπ και MIB να κοιτάνε το καράβι του Ρίτσαρντ στην πέμπτη; Για πολλά μπορείς να κατηγορήσεις τους Damon Lindelof και Carlton Cuse αλλά όχι για το γεγονός ότι δεν μας προσέφεραν κάθε χρονιά συναρπαστικά φινάλε.

Κρατάω την ανάσα μου λοιπόν και περιμένω, έτσι κι αλλιώς αν λάβεις υπόψη σου την γνωστή φράση που λέει ότι δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά η διαδρομή, τότε σίγουρα το ταξίδι μέχρι εδώ, τα τελευταία πέντε χρόνια που παρακολουθώ το Lost, υπήρξε ικανοποιητικό σε βαθμό που δεν το περίμενα. Για ποιο λόγο να γκρινιάξω τώρα;