Προτάσεις

Μουσική


Beach House - Teen Dream
Dream pop λένε οι ειδήμονες την μουσική που παίζει τούτο το δίδυμο από την Βαλτιμόρη και δεν έχω κανένα λόγο να διαφωνήσω. Για την ακρίβεια για πρώτη φορά μετά από πολυυύ καιρό δεν θα διαφωνήσω ούτε με το Pitchfork που έβαλε στο τρίτο πόνημα τους ένα φαρδύ πλατύ εννιάρι γράφοντας ένα κάρο επιχειρήματα για την σπουδαιότητα αυτού του δίσκου.
Όσο για μένα, από την πρώτη μέρα που άκουσα το Teen Dream (τέσσερις συνεχόμενες φορές) μέχρι και σήμερα, νιώθω να με έχει στοιχειώσει για τα καλά τόσο με τις πανέμορφες μελωδίες του, όσο και με την απίστευτη φωνή της Βικτόρια Λέγκραντ, που ακούγεται λες και έρχεται από άλλους γαλαξίες. Τώρα αν πω "δίσκος της χρονιάς" θα με πείτε υπερβολικό;



Τηλεόραση













Dollhouse - Season 2
Σαφώς ανώτερη από την ασυνάρτητη πρώτη σεζόν, η δεύτερη έξοδος του Dollhouse θα μπορούσε να είναι αριστούργημα, αν η απόφαση του τηλεοπτικού δικτύου Fox να την "κόψει" νωρίς λόγω χαμηλών τηλεθεάσεων, δεν ανάγκαζε τους σεναριογράφους να επιταχύνουν τις εξελίξεις και να συνοψίσουν τις εφτά σεζόν που είχε ο Τζός Γουίντον στο μυαλό του, σε μόλις 13 επεισόδια (!!!).
Έστω κι έτσι νομίζω πως μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στις σπουδαίες στιγμές του δημιουργού της (Firefly, Buffy, Angel) και να αποκτήσει στο προσεχές μέλλον φανατικούς οπαδούς που θα την μνημονεύουν για χρόνια.



Κινηματογράφος












Whip It
Το Whip It αφηγείται την ιστορία ενός δεκαεφτάχρονου κοριτσιού από μια επαρχιακή πόλη της Αμερικής που, θέλοντας να ξεφύγει από την βαρετή πραγματικότητα της καθημερινότητας της, αποφασίζει να παραμερίσει τα μαθήματα του σχολείου της και να ασχοληθεί, κρυφά από τους γονείς της, με το άθλημα του roller derby (δεν έχω ιδέα πως λέγεται αυτό στα Ελληνικά).

Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε εσείς, αλλά για μένα η Ντρού Μπάριμορ παραμένει εδώ και αρκετά χρόνια ένα από τα πιο αγαπημένα χολιγουντιανά πρόσωπα, και το σκηνοθετικό της ντεμπούτο περιέχει όλα όσα θα περίμενε κανείς από μία ταινία της. Όμορφες πρωταγωνίστριες (Έλεν Πέιτζ, Τζούλιετ Λιούις), όμορφη μουσική (Radiohead, Jens Lekman), όμορφες εικόνες και γενικότερα μια feelgood αισθητική και διάθεση που δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε αφήσει χαμογελαστό για αρκετή ώρα μετά το τέλος της. Δεν είναι αριστούργημα, αφήνει όμως πάρα πολλές υποσχέσεις για το σκηνοθετικό μέλλον μιας αξιαγάπητης ηθοποιού. Όχι κι άσχημα.