Invictus

To Invictus δεν είναι μια σπουδαία ταινία. Το Invictus είναι μια ταινία από έναν σπουδαίο σκηνοθέτη, και οποιοσδήποτε ψάξει να βρει κάτι παραπάνω σ' αυτήν, μάλλον θα απογοητευθεί.

Το μεγάλο κακό βέβαια έρχεται από το κλισεδιάρικο σενάριο όπου ουσιαστικά αφηγείται αυτό που έχουμε δει σε εκατοντάδες χολιγουντιανές ταινίες εδώ και δεκαετίες: Την ιστορία του αδύνατου και κατατρεγμένου (στην προκειμένη περίπτωση η εθνική ομάδα Ράγκμπι της Νότιας Αφρικής) όπου με την βοήθεια της ελπίδας, της θέλησης και της πίστης καταφέρνει να ξεπεράσει όλα τα δύσκολα εμπόδια που έχει μπροστά του και να θριαμβεύσει. Και διάολε υπάρχουν σκηνές, όπως αυτή που ο Ματ Ντέιμον επισκέπτεται το κελί όπου πέρασε 27 χρόνια από την ζωή του ο Νέλσον Μαντέλα, όπου πραγματικά υποκλίνομαι στην μαεστρία του Κλιντ Ίστγουντ να σε συγκινεί με τόσο αβίαστο τρόπο. Από την άλλη όσο καλός κι αν είναι ο Μόργκαν Φρίμαν στον ρόλο του μεγάλου Αφρικανού ηγέτη (και πιστέψτε με είναι εξαιρετικός) ο χαρακτήρας του είναι γραμμένος τόσο άτσαλα, ώστε νομίζεις πως πρόκειται για έναν πάνσοφο συμπαθητικό παππούλη, που δεν έχει κάνει ποτέ λάθος στην ζωή του και έχει μονίμως μια σωστή ρήση και την κάθε περίσταση.

Σε γενικές γραμμές όπως ανέφερα και στην αρχή, το Invictus δεν είναι σε καμία περίπτωση κακή ταινία, μετά όμως από έξι απανωτά αριστουργήματα τα τελευταία έξι χρόνια δεν μπορείς να μην παραδεχθείς πως (καλο)μάθαμε από τον Κλιντ Ίστγουντ να περιμένουμε πολλά περισσότερα.