Το Where the Wild Things Are υπήρξε για μένα η πιο αναμενόμενη ταινία της προηγούμενης χρονιάς. Τελικά η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να είναι η πρώτη ταινία που είδα φέτος κάνοντας ταυτόχρονα ποδαρικό και για την νέα δεκαετία. Μόνο που δυστυχώς το τελευταίο πόνημα του Σπάικ Τζόνζ, μπήκε με το... αριστερό.
Προβληματικό σε όλη την (σχετικά μικρή) διάρκεια του, δεν με άφησε ούτε μία στιγμή να μπω στον μαγικό του κόσμο. Η ταινία ξεκινάει με γρήγορους ρυθμούς και χωρίς καν να προλάβει να μας γνωρίσει όλους τους χαρακτήρες (πόσο μάλλον να τους αναπτύξει και λίγο παραπάνω) μετά το πρώτο τέταρτο μας βάζει κατευθείαν στο ψητό, δηλαδή στην, πλασμένη από την φαντασία του μικρού Μαξ, χώρα των μαγικών πλασμάτων. Εκεί οφείλω να ομολογήσω πως τα σκηνικά είναι αρκούντως εντυπωσιακά όπως και γενικότερα ο τρόπος που ο Σπάικ Τζόνζ στήνει τα πλάνα της ιστορίας του. Το δεύτερο σημείο της ταινίας που με ενόχλησε είναι πως κανένα από τα πλάσματα που συναντάμε στην πορεία της, δεν κατάφερε ούτε για ένα λεπτό να μου γίνει συμπαθές, ίσα ίσα ήταν πολλές οι στιγμές που, σε συνδυασμό με την καλή (αλλά εντελώς αταίριαστη) μουσική της Κάρεν Ο, εκνευρίστηκα με όσα έβλεπα επί της οθόνης. Τερατάκια να χοροπηδάνε πέρα δώθε χωρίς λόγο, ύστερα να κλαίνε (πάλι χωρίς λόγο), μετά να θυμώνουν και μετά πάλι από την αρχή τα ίδια. Και πιστέψτε με όσο κι αν ήθελα να βγει το παιδί από μέσα μου, έχω την εντύπωση πως τελικά βγήκε ο Ηρώδης.
Δυστυχώς όσο κι αν προσπαθούσε να μας πείσει ο Σπάικ Τζόνζ στις συνεντεύξεις που έδωσε για την ταινία πως οι ατελείωτες διαφωνίες του με την εταιρία παραγωγής έβγαλαν και τις δύο πλευρές κερδισμένες, το Where the Wild Things Are μοιάζει από την αρχή μέχρι το τέλος σαν καλοφτιαγμένο παιχνίδι ενός μεγάλου δημιουργού, που όμως πέρασε υπερβολικά πολλές ώρες γυαλίζοντας το, χάνοντας στο ενδιάμεσο ολόκληρη την μαγεία του. Κρίμα και πάλι κρίμα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου