Κόρε. Ύδρο. - Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του '78

Ο τελευταίος δίσκος των Κορε(σμένων) Υδρο(γονανθράκων), ξεκινάει με μια γνώριμη μελοδραματική φωνή να τραγουδάει για το... "Όταν σε έφτυνα στο πρόσωπο, για τις χυδαίες και ανήθικες εμπνεύσεις σου". 'Όχι άδικα λοιπόν γνωρίζεις από τα πρώτα λεπτά, πως βρίσκεσαι μπροστά σε κάτι διαφορετικό. Διαφορετικό όχι τόσο με την ουσία της μουσικής και το μεγαλείο των συναισθημάτων που δύναται αυτή να σου προκαλέσει(sic), όσο με την λογική που τελευταία χρόνια έχουμε βάλει αυτή μέσα στην ζωή μας. Καλώς ή κακώς και με αφορμή τη εξωφρενική υστερία με την οποία εκθειάζουμε αστείους θεσμούς όπως η Γιουροβίζιον. Μουσική στη χώρα μας σημαίνει καλογυμνασμένοι κοιλιακοί, όμορφα μπούτια, νταχτιρτντί μουσική και στιχουργική για την βαθιά καψούρα του Νεοέλληνα.

Και γι' αυτό ακριβώς το "Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του '78" αρχικά ξενίζει, γιατί όχι μόνο απέχει εκατομμύρια έτη φωτός απ' όλα αυτά που ανέφερα λίγο πιο πάνω, αλλά γιατί κυρίως αποφασίζει να ακολουθήσει ένα δύσβατο μουσικό μονοπάτι ακόμα και για τα όρια της ποπ και ροκ μουσικής. Πάρτε για παράδειγμα το Όταν είμαι μαζί σου- Όταν είσαι μαζί μου που ξεκινάει σαν ένα τυπικό ντουέτο για να περάσει από το πουθενά, ένα λεπτό πριν το φινάλε του, σε μια συγκλονιστική Χατζιδακική μελωδία που σε αφήνει άφωνο. Ή ακόμα πιο χαρακτηριστικά το Χωρίς επίκληση που ενώ αρχικά θυμίζει τυπικό ποπ-ροκ τραγούδι, σου πετάει για κλείσιμο ένα φοβερό ζεϊμπέκικο και μένεις σέκος.

Μουσικά λίγο πολύ όλα τα τραγούδια ακολουθούν τις ίδιες φόρμες, έχοντας σαν μελωδική τους βάση ένα απλό πιάνο γύρω από το οποίο σιγά σιγά χτίζονται υπέροχες συνθέσεις εμπλουτισμένες τις περισσότερες φορές από δεκάδες έγχορδα (βιολιά, βιολοντσέλα κτ.λ.) και στίχους τόσο πρωτότυπους όσο και εμπνευσμένους, όπως για παράδειγμα αυτούς του Πάσχα στο ψυχιατρείο: " Κι αν η χαρά μου εξαρτάται από κάτι, που δεν με νοιάζει αν είναι αλήθεια ή αυταπάτη, και αν για κάποιους με σφραγίδα είμαι τρελός, ως τώρα ήμουν αρκετά πιο τυχερός, αλλά ο πόνος της ψυχής μου είναι γνωστός, γιατί τον ζω ανελλιπώς από μικρός."

Και μπορεί τα δάνεια από την μουσική του Χατζιδάκι και του Χατζηνάσιου, όσο και από την Ιταλική ποπ της δεκαετίας του '70 να είναι αρκετά εμφανή, οι Κόρε Ύδρο όμως τα αναπαράγουν με μοναδικό τρόπο, προσθέτοντας λίγο από την Κερκυραϊκή τρέλα τους (που σε σημεία θυμίζει αρκετά αυτήν των Radiohead του OK Computer) και παραδίδοντας μας ένα μουσικό κομψοτέχνημα που δεν γνωρίζω αν είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς ή ο καλύτερος Ελληνικός δίσκος της δεκαετίας (άλλωστε αυτό το τελευταίο το έχουν ήδη καταφέρει με τη Φτηνή ποπ για την ελίτ), αλλά το μόνο που μπορώ να πω μετά βεβαιότητας είναι πως δύσκολα θα μας προσφέρει τα επόμενα χρόνια Έλληνας μουσικός παρόμοια συγκίνηση. Κι αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου μικρό κατόρθωμα. 9.6