Εξέγερση Και Ελπίδα

Προχθές το βράδυ έλαβα ένα E-mail από ένα μέλος του γκρουπ στο Facebook, " H ΑΡΧΗ!!! ΙΣΩΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ-ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ", Το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον, και αν και λίγο μακρινάρι αποφάσισα να το δημοσιεύσω ολόκληρο.

Πριν από μερικές ημέρες, ο γνωστός σκοταδιστής
ιερωμένος Άνθιμος, κολυμπώντας μαζί με πολιτικούς και δημοσιογράφους στον βαλτινό πεδίο, είπε ότι η εξέγερση των μαθητών καθοδηγείται από διάφορα ‘‘site’’ του ίντερνετ και υποκινείται από ξένους πράκτορες καλώντας παράλληλα τους πολιτικούς να κοινωνήσουν. Είναι σαφές ότι ο ιερωμένος συντάσσεται με τις απόψεις του ΚΚΕ περί πρακτόρων γενικώς, το οποίο επίσης καλεί τον κόσμο να κοινωνήσει τις σταλινικές του μεθόδους ‘‘επαναστατικότητας’’, εγκλωβισμένος στα καλά φυλασσόμενα μπλοκ του.
Κάτι που δεν είναι σαφές ωστόσο είναι το γεγονός ότι η δήλωση του κου Άνθιμου εξοστρακίστηκε και πέτυχε διάνα στο κέντρο του προβλήματος της σύγχρονης ενημέρωσης, χωρίς να το έχει ούτε ο ίδιος συνειδητοποιήσει. Με μια λέξη που είπε (‘‘site’’) περιέγραψε την καρδιά του ζητήματος.
Εδώ και αρκετά χρόνια το internet αποκτά όλο και μεγαλύτερη επιρροή στην ενημέρωση των πολιτών, κάνοντας να μοιάζει παλαιολιθική και αφελής η άποψη γνωστής δημοσιογράφου που πολιτεύεται με το ΚΚΕ, ότι τα επεισόδια σε τόσο μικρό χρόνο αμέσως μετά τη δολοφονία του Αλέξη, αποδεικνύουν ότι υπάρχει ένα καλά οργανωμένο πανελλαδικό δίκτυο ταραξιών προβοκατόρων. Λες και είναι ανήκουστο ανάμεσα σε χιλιάδες εξεγερμένους που διαδηλώνουν, να βρίσκονται και κάποιοι αστυνομικοί χωρίς στολή. Λες και αυτό μπορεί να χαρακτηρίσει μια εξέγερση τέτοιου μεγέθους. Ως προς τον αφορισμό αυτό, είναι πια γνωστή η συλλογική παράνοια του κόμματος εδώ και δεκαετίες. Η λέξη παράνοια έχει σημασία διότι είναι ένα κατασκεύασμα το οποίο πραγματικά πιστεύουν και έχει λειτουργική αξία για τη συνέχιση του κόμματος. Σε σχέση τώρα με το δίκτυο αυτών των ‘‘υπονομευτών των αγώνων του κόμματος’’, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν τέτοια δίκτυα και λέγονται διαδίκτυο και δίκτυο κινητής τηλεφωνίας.
Η χρήση του διαδικτύου στην αρχή ως μια μέθοδος αντιπληροφόρησης, δείχνει σταδιακά να αυξάνει την επιρροή του ως πηγή πιο γνήσιας και αξιόπιστης πληροφόρησης που ελέγχεται από τους ίδιους τους φορείς της. Αυτό τοποθετεί τους ανθρώπους σε θέση ενεργητική εν συγκρίσει με την ακραία παθητική αλλά και βουλιμική σχέση με την τηλεοπτική οθόνη. Οι πανικόβλητοι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης, που σε ένδοξες ημέρες τους πετούσανε μπουκάλια στους διαιτητές των γηπέδων (Πρετεντέρης) χωρίς όμως να τους επιστρέφονται σφαίρες, είναι ξεκάθαρο πως αισθάνονται μαζί με το σύστημα που καταρρέει να συμπαρασύρονται κι οι ίδιοι. Ένα κομμάτι του συστήματος εξουσίας που με ελάχιστες εξαιρέσεις δουλεύουν για την διαιώνιση της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Σε αυτή την στιγμή, στις μέρες της μεγαλύτερης εξέγερσης στην Ελλάδα εν καιρώ ειρήνης, οι συνθήκες προβάλλουν μια μοναδική ευκαιρία για αλλαγή. Οι εξεγερμένοι μη έχοντας κληρονομήσει τίποτε άλλο παρά ένα μελλοθάνατο πλανήτη και το στοίχημα να τον σώσουν, δείχνουν να στρέφουν το κεφάλι τους και να μη θέλουν να το χτυπήσουν στο ίδιο ντουβάρι που κοπανούν το δικό τους οι προηγούμενες γενιές. Προτιμούν αντίθετα να εκφράζουν την οργή τους χτυπώντας τα ντουβάρια, τις τζαμαρίες και το ατσάλι που οι παλαιοί ανύψωσαν σε αξίες υψηλότερες της ανθρώπινης ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι ο βασικός στόχος των διαδηλωτών ήταν οι τράπεζες.
Η αναστάτωση και οι αναταραχές δεν είναι ξένες σε αυτό τον τόπο. Η Ελληνική ιστορία είναι μια ιστορία διχασμών και θα έλεγε κανείς ότι η διχοτόμηση είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά της. Οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες, Οι κομμουνιστές κι οι εθνικόφρονες, oι Καραμανλήδες και οι Παπανδρέου, εδώ και 60 χρόνια. Να θυμηθούμε ότι εν μέσω της επανάστασης του 1821 είχαμε τον εμφύλιο του ’23 για την πρωτοπορία του αγώνα που οδήγησε επαναστάτες στη φυλακή. Κι ακόμα τον αιματηρό εμφύλιο του ‘45-’49. Για να μη συζητήσουμε για τις σχάσεις της αριστεράς που είναι σαν να αποτέλεσαν έμπνευση για την ταινία των Μόντι Πάιθονς ‘‘Η ζωή του Μπράιαν’’.
Αυτή τη φορά φαίνεται ο κόμπος να φτάνει στο χτένι. Άλλη μια δολοφονία του κράτους. Αυτή τη φορά εν ψυχρώ και με τρόπο ανεπανάληπτο, ανάμεσα σε τόσες ‘‘μικρές’’ δολοφονίες αθώων κακοποιημένων μεταναστών και κακοπληρωμένων εργατών, απαγωγές Πακιστανών, ζαρντινιέρες με ρούχα αστυνομικού που χτυπούν φοιτητές. Η βίαια αντίδραση που μάλλον είναι ένα χαστούκι που προειδοποιεί για κάτι ακόμα πιο μαζικό, ήρθε αναπόφευκτα. Και είναι παραπλανητικά τα κροκοδείλεια δάκρυα των δημοσιογράφων για τις καημένες βιτρίνες που έσπασαν. Όταν ο ίδιος ο πρόεδρος του συνδικαλιστικού φορέα των εμπόρων δήλωσε παντού ότι σε τέτοιες στιγμές μετά από την δολοφονία ενός παιδιού δεν μπορούμε να μιλάμε για ζημιές. Όπως δεν μπορούμε να βλέπουμε με συμπαθεια τη νεαρή κοπέλα που της έκαψαν το καημένο κάμπριο αυτοκίνητό της και τον δημοσιογράφο να σκίζει τα ρούχα του φωνάζοντας έλεος και λέγοντας ότι κάνει τρεις δουλειές για να το αγοράσει. Αντί να της πει ότι δεν είναι πολύ εύλογη αυτή η επιλογή της.
Και ενώ γίνονται όλα αυτά εκείνη την νύχτα της 6ης του Δεκέμβρη, ο Υπουργός Παιδείας γλεντάει σε σκυλάδικο. Και το πρόβλημα είναι η ιδιαιτερότητα της νύχτας κι όχι το γεγονός ότι ο Υπουργός Παιδείας είναι ούτως ή άλλως απαράδεκτο να γλεντάει στα σκυλάδικα, δείχνοντας σαφώς το δρόμο της αισθητικής των σκουπιδιών του πολιτισμού που μας επιβάλλουν. Κατά τα άλλα σοκάρονται με την απόπειρα καψίματος της βιβλιοθήκης και του μουσείου. Σαν να τα έχουν ανάγει σε πολιτισμικές αξίες κι όχι σε καλό και βολικό προϊόν της μοναδικής βιομηχανίας της χώρας, του τουρισμού. Οι βιβλιοθήκες αz333;ραχνιάζουν όπως τα μυαλά μας και τα μουσεία είναι παγερά oαδιάφορα για τους περισσότερους. Δεν είναι τυχαίος ο επιθετικός προσδιορισμός ‘‘μουσειακός’’ που δεν συναντάται σε άλλη γλώσσα. Αρκετά με την υποκρισία λοιπόν.
Σε σχέση με τη βία αυτών των ημερών είναι βέβαιο ότι η εγκαθίδρυση του πανεπιστημιακού άσυλου, λόγω των ευαίσθητων αντιδικτατορικών ανακλαστικών, είναι μοναδικό ‘‘προνόμιο’’ των Ελλήνων και είναι ξεκάθαρο ότι διαχρονικά βοηθά τις εξεγερσιακές διαδικασίες. Δίπλα στην αυτόνομη νησίδα των Εξαρχείων βρίσκεται το Πολυτεχνείο και η Νομική, λίγο πιο πέρα η ΑΣΟΕΕ. Το ζήτημα του ασύλου έχει σαφώς αποτελέσει θέμα προς συζήτηση με αυτή ακριβώς την βάση. Την αφαίρεση της κρυψώνας από τους συγκρουόμενους με τις αστυνομικές δυνάμεις νέους.
Σε αυτή την κομβική στιγμή για το μέλλον της χώρας, οι εξεγερμένοι του κέντρου της Αθήνας, αλλά και των άλλων πόλεων επιτέλους αποκαθιστούν την πολιτική βάση των ενεργειών τους και οι λέξεις ‘‘κουκουλοφόροι’’ και ‘‘γνωστοί-άγνωστοι’’ μοιάζουν πλέον γελοίες μπροστά στο μέγεθος της οργισμένης γενικευμένης αντίδρασης. Ας μην ξεχνάμε την πρόσφατη τακτική του κράτους απέναντι στην 17Ν, την οποίαν έπρεπε να απογυμνώσουν από οποιαδήποτε ιδεολογικοπολιτική καταβολή. Και δεν είμαι ο μόνος φαντάζομαι που έχει ακούσει να αναπαράγεται η φράση «17 Νοέμβρη που σας χρειάζεται..». Δείχνοντας τον όγκο που καταλαμβάνει στο φαντασιακό των ανθρώπων η αντιβία απέναντι στο κράτος. Η διαφορά είναι ότι τώρα η αντίδραση σε ένα βαθμό είναι δικαιολογημένη για ορισμένους υποκριτές δημοσιογράφους, λες και τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχαν λόγοι για να εξεγείρονται οι νέοι άνθρωποι και όχι μόνο.
Οι Έλληνες, έχοντας ζήσει δύσκολες στιγμές πολιτικής βαρβαρότητας και όντας ο μοναδικός λαός στην Ευρώπη στον οποίο επιβλήθηκε δικτατορία λατινοαμερικάνικου τύπου, διεκδικούν συνήθως μια ιδιαιτερότητα στις αντιδράσεις τους απέναντι σε πρόσωπα και πολιτικές που τους καταπιέζουν. Ωστόσο θα έλεγε κανείς ότι οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας διαπνέονταν πάντα από μια διάχυτη ηττοπάθεια. Η μαζικότητα της σημερινής αντίδρασης δεν απαντήθηκε στη χούντα, μιας και προτιμήθηκε η ηττοπαθής στάση του γεμίσματος των καραβιών με προορισμό τα ξερονήσια. Δεν απαντήθηκε καν τις μέρες των καταλήψεων στις σχολές, όπου πάλι η φιλολογία περί πρακτόρων και προβοκατόρων ήταν επίκαιρες όσο και σήμερα. Το ίδιο συνέβη και παλαιότερα, το 1944 όταν η ηγεσία του ΕΑΜ αρνήθηκε να πιάσει την εξουσία που έπεφτε στα χέρια της λίγο πριν από τα δεκεμβριανά με συνέπεια την επιβολή των Άγγλων με τα όπλα και την έναρξη του εμφυλίου.
Θα έλεγε ωστόσο κανείς ότι οι Έλληνες, έχοντας ένα συλλογικό γονίδιο ανυπακοής που προκύπτει πιθανά από τη συλλογική εμπειρία αιώνων και όντας συνήθως στη θέση του ηττημένου (όσο και αν θυματοποιούνται από πρόσκαιρες φρούδες νίκες τύπου Ολυμπιάδα Euro 2004 κλπ) έχουν όπως φαίνεται πολύ ισχυρά κοινωνικά αντανακλαστικά. Και οι ‘‘απολίτικοι’’ μαθητές ίσως δείχνουν το δρόμο αντιδρώντας σε ότι οι υπόλοιποι όχι μόνο σκύβουν το κεφάλι αλλά του χαρίζουν και την ψήφο τους.
ο ουσιαστικό ζήτημα της αλλαγής που ο κόσμος φαίνεται να ζητάει είναι φυσικά πολιτικό αλλά ταυτόχρονα είναι αισθητικό και ηθικό. Αφορά το πώς οι νεοέλληνeες της φραπελιάς θα ξυπνήσουν και θα στείλουν σπίτι τους όλους τους σάπιους εκπροσώπους της μεταπολιτευτικής πολιτικής ηγεμονίας της χώρας. Πως θα πουν απεταξάμην στην αλλοτρίωση και θα απαλλαγούν από την χαύνωση της τηλεόρασης και της κατανάλωσης. Η ψεύτικη ευδαιμονία των ένδοξων χρόνων του χρηματιστηρίου ακολουθήθηκε από την δραματική μείωση της αγοραστικής δύναμης των ελλήνων. Σε μια χώρα όπου η κερδοσκοπία είναι το εθνικό σπορ και οι μισοί προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τους άλλους μισούς, σε μια χώρα όπου οι μισοί έλληνες πιάστηκαν στη φάκα των δανείων μη έχοντας πολλές επιλογές διαφυγής, έρχονται οι νέοι και οι νέες μέσα από την εξέγερσή τους να συμβολοποιήσουν με τις βίαιες απαντήσεις τους το τέλος της κοινωνίας της αφθονίας και της ψεύτικης ευδαιμονίας και να προσφέρουν απλόχερα μια ευκαιρία για αφύπνιση των συνειδήσεων μας.
Ο Ηρόδοτος είχε πει ότι η βία είναι η μαμή της ιστορίας και ήδη οι νέοι άνθρωποι γονιμοποιούν με την αντίδρασή τους την αλλαγή την οποία πρέπει να στηρίξουν οι ‘‘μεγάλοι’’ αυτού του τόπου που πρέπει να μετακινηθούν ηθικά και να αλλάξουν ριζικά ξεκινώντας με το πολιτικό σύστημα που πρέπει να γκρεμιστεί και να χτιστεί από την αρχή. Πριν από ένα χρόνο η πρώτη Μπιενάλε της Αθήνας είχε τον προφητικό τίτλο ‘‘Destroy Athens’’ (Καταστρέψτε την Αθήνα). Οι εξεγερμένοι βάλθηκαν να κάνουν πράξη τον τίτλο-προτροπή της έκθεσης. Ο Άνθιμος και οι αναλόγως σκεπτόμενοι πρέπει να αναλογιστούν ότι ο Χριστός που σε λίγο ‘‘ξαναγεννιέται’’ τα έκανε γυαλιά καρφιά έξω από τον ναό μόλις είδε τα χάλια, λέγοντας ότι μπορεί να τον γκρεμίσει και να τον ξαναχτίσει από την αρχή σε τρεις ημέρες. Ο συμβολισμός των πράξεων βίας είναι εντονότερος από ποτέ και ίσως κάποιος πρέπει να τολμήσει να γκρεμίσει τον σύγχρονο πύργο της Βαβέλ (διεφθαρμένες κυβερνήσεις,Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα, παγκόσμιο σύστημα εμπορίου των διατροφικών αγαθών κλπ) προκειμένου να ξαναχτιστεί από την αρχή με βασικά υλικά την κοινωνική αλληλεγγύη, την κοινωνική δικαιοσύνη και την δίκαιη κατανομή των αγαθών του πλανήτη.