Gran Torino

Έχω μείνει άναυδος. Ειλικρινά δεν πιστεύω πως υπάρχει σκηνοθέτης στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, που μέσα σε πέντε χρόνια να έχει παραδώσει έξι συνεχόμενα αριστουργήματα. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος έχει ξεκινήσει την καριέρα του σαν ηθοποιός παρακμιακών B-movies, έχει δει την υποκριτική του καριέρα να φτάνει στο ζενίθ της σαν πρωταγωνιστής σπαγγέτι γουέστερν (είδος που ποτέ το Χόλιγουντ δεν εκτίμησε ιδιαίτερα), και τώρα σε ηλικία 78 χρονών, όλος ο πλανήτης να υποκλίνεται μπροστά στης σκηνοθετικές του ικανότητες. Γι' αυτό και εγώ θα το προχωρήσω λίγο παραπέρα. Ο Κλιντ Ίστγουντ είναι με τεράστια διαφορά, ο σημαντικότερος (και καλύτερος) σκηνοθέτης όλων των εποχών.
Πιο κοντά, κυρίως σε ύφος, στο Milllion Dollar Baby. Το Gran Torino διηγείται την ιστορία του Γουόλτ Κοβάλσκι, πρόσφατα χήρου, ρατσιστή βετεράνου στον πόλεμο της Κορέας και κατοίκου μία προαστιακής κωμόπολης της σύγχρονης Αμερικής, ο οποίος βλέπει την περιοχή στην οποία πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, να παραδίδεται στα χέρια των μεταναστών. Και είναι πραγματικά τόσο ειρωνική η σκηνή όπου μετά από πολύ καιρό επισκέπτεται το νοσοκομείο της περιοχής του, μόνο και μόνο για να παρατηρήσει έντρομος, πως όλοι γύρω του, από τους ασθενείς, μέχρι το προσωπικό και τους γιατρούς, είναι μετανάστες. Συνειδητοποιώντας πως αυτή ήταν πάντα στην πραγματικότητα η χώρα για την οποία πολέμησε. Μία χώρα που ποτέ της δεν δίστασε να δώσει την ευκαιρία σε όλους όσους ζήτησαν την βοήθεια της, ανεξαρτήτως καταγωγής χρώματος και εθνικότητας.
Σε μία κωμική και ταυτόχρονα δραματική ερμηνεία όπου θα άξιζε όλα τα πιθανά βραβεία του κόσμου, ο Κλιντ Ίστγουντ καταφέρνει να μεταμορφωθεί από έναν βρόμικο Χάρι, σε έναν άνθρωπο (με Α κεφαλαίο) που θυσιάζει τα πάντα γύρω του, για να αποδείξει, πως ακόμα και στους πιο δύσκολους καιρούς, πάντα υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. 10/10