Με αφορμή την κυκλοφορία μεγάλων κλασσικών Αμερικανικών ταινιών σε High Definition format, τον τελευταίο καιρό αποφάσισα να δώ κάποιες ταινίες, τις οποίες οι διάφορες συγκυρίες δε μου είχαν επιτρέψει να απολαύσω. Χθες, λοιπόν, είδα τη Λάμψη του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και δυστυχώς για μία ακόμα φορά συνειδητοποίησα πόσο πολύ υπερεκτιμημένα είναι κάποια πράγματα. Όχι πως η ταινία είναι κακή, σε καμία περίπτωση, απλά όπως και στις ταινίες του Χίτσκοκ είναι, αυτό που ανέφερα και στην αρχή, Κλασσικές. Δηλαδή μπορεί στην εποχή τους να ήταν αξεπέραστα δείγματα δημιουργικού κινηματογράφου (sic) και να επηρέασαν μεγάλους σύγχρονους σκηνοθέτες, σήμερα όμως τα λάθη που έχουν (μοντάζ, σκηνικά, ερμηνείες) σε μένα προσωπικά βγάζουν μάτι. Εντύπωση, επίσης, μου έκανε το γεγονός πως η συγκεκριμένη ταινία δέν είχε εκτιμηθεί ούτε στην εποχή της, ήταν μάλιστα υποψήφια και για χρυσά βατόμουρα!!! ενώ κρατάει και το ρεκόρ Γκίνες με τις πιο πολλές λήψεις που έχουν γίνει ποτέ για μια σκηνή (125, στο σημείο όπου η γυναίκα του Τζάκ Νίκολσον τον απειλεί με ένα μπαστούνι του Μπέιζμπολ).Δέν θεωρώ πως οι παλιές ταινίες είναι για πέταμα. Το Blade Runner π.χ. που φέτος γιορτάζει τα 25 γενέθλια του, πιστεύω πως είναι η επιτομή του είδους που ονομάζεται επιστημονική φαντασία και παρ όλη την ραγδαία άνοδο των ειδικών εφέ δεν νομίζω να ξεπεραστεί ποτέ, ενώ η φωτογραφία της είναι η καλύτερη που έχω δει ποτέ σε ταινία. Το θέμα είναι ότι καλώς ή κακώς μεγαλώσαμε στα 80'ς και στα 90'ς και μας επηρέασαν ταινίες των συγκεκριμένων δεκαετιών, έτσι σε λίγο καιρό είμαι σίγουρος πως θα ρθει το πλήρωμα του χρόνου όπου επιτέλους ο Πολίτης Κέιν, ο Δεσμώτης του ιλίγγου,και η Οδύσσεια του διαστήματος, θα αντικατασταθούν από τα Fight club, Pulp Fiction και Donnie Darko, Αμήν και πότε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου