Στα Γρήγορα...

Μπήκε το καλοκαίρι και όπως ήταν φυσικό εξαφανίστηκε οποιαδήποτε επιθυμία για γράψιμο, πρόβλημα βγαλμένο κατευθείαν από τα σχολικά χρόνια. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όλες αυτές τις μέρες δεν έκανα με μανία αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα.



Ακούω αυτή τη στιγμή το ομώνυμο ντεμπούτο των Playground Noise και παρόλο που οι ομοιότητες με συγκροτήματα όπως οι Madrugada ή οι Joy Division είναι ψιλοεμφανείς, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ πως, ιδιαίτερα στις πιο χαοτικές τους στιγμές (The Divers, Isolation), είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί. Μου άρεσε και το Exit της Monika αν και το βρήκα μάλλον κατώτερο του Avatar, album που έτσι κι αλλιώς δεν με είχε συγκλονίσει όπως τους περισσότερους. Παρόλα αυτά το Never είναι εξωπραγματικά απίστευτο κομμάτι. Ρίξτε και μια ακρόαση στο Treats των Sleigh Bells, όπου έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές απ' όλα τα έγκριτα μουσικά έντυπα και sites. Εγώ πάλι ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς ήταν αυτό που άκουσα.

Από ταινίες μου άρεσε πάρα πολύ το City Island με τον Άντι Γκαρσία, από τις πιο ευχάριστες κινηματογραφικές εκπλήξεις των τελευταίων μηνών. Ψάξτε το, δεν θα χάσετε.

Α ναι! Είδα και το You Don't Know Jack. Μπάρι Λέβινσον στη σκηνοθεσία, Αλ Πατσίνο, Σούζαν Σαράντον και Τζον Γκούντμαν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ειδικά ο Πατσίνο, που υποδύεται τον γιατρό Τζακ Κεβορκιάν (γνωστός και ως δόκτωρ θάνατος), δίνει την καλύτερη ερμηνεία του τα τελευταία δέκα χρόνια. Απίστευτος ηθοποιός.

Βλέπω επιτέλους και το τηλεοπτικό Glee, που έκανε τεράστια επιτυχία φέτος στην Αμερική όπου προβαλλόταν αμέσως μετά το American Idol. Κάτι ανάμεσα σε κωμωδία και μιούζικαλ, παίζει να είναι ότι πιο ζαχαρωμένο αλλά και ταυτόχρονα διασκεδαστικό έχω δει εδώ και χρόνια. Περισσότερα σε μια εβδομάδα όπου θα έχω ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο.