Πως συνέβη αυτό ακόμα δεν έχω καταλάβει. Με την πρώτη ακρόαση ήθελα να ξηλώσω τα ακουστικά μου από το στερεοφωνικό και να αρχίσω να γράφω ολόκληρα κατεβατά στο μπλογκ για το πόσο απογοητευμένος ένιωθα από την καινούργια δουλειά των Νational. Ας όψονται τα εκθειαστικά reviews που είχα διαβάσει σε όλα τα έγκριτα μουσικά έντυπα που με ανάγκασαν να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στο High Violet. Δυστυχώς καμία δεκαριά ακροάσεις μετά ένιωθα ακόμα ξένος με τα τραγούδια που άκουγα, κάτι δεν μου καθόταν καλά. Λίγο η καταστροφική ενορχήστρωση του Terrible Love, λίγο η υπερβολική κλάψα του Matt Berninger, οι συγκρίσεις σε σχέση με το Boxer, που είχα λατρέψει με την πρώτη ακρόαση, λειτουργούσαν εις βάρος του νέου δίσκου.
Για κάποιο περίεργο λόγο όμως επέστρεφα ξανά και ξανά. Ξυπνούσα το πρωί και έβαζα το High Violet να παίζει στο backround καθώς σέρφαρα στο ίντερνετ, έμπαινα στο λεωφορείο και τραγούδια όπως το Conversation 16 με μετέφεραν χιλιόμετρα μακριά από την πεζή καθημερινότητα. Άκουσμα με το άκουσμα το αυτί άρχιζε επιτέλους να στέλνει μηνύματα στην καρδιά, τα τύμπανα χτυπούσαν πλέον ρυθμικά μέσα στις φλέβες μου, οι μικρές ιστορίες των National γίνονταν ξαφνικά οι δικές μου ιστορίες, στίχοι όπως αυτοί του Anyone's Ghost έφερναν από το πουθενά δάκρυα στα μάτια μου. Πλέον καταλάβαινα γιατί αρχικά είχα μισήσει το High Violet. Το είχα μισήσει γιατί είχα απαγορεύσει στον εαυτό μου να αισθάνεται. Χωρίς να το έχω καταλάβει, είχα χτίσει γύρω μου ένα τοίχο και είχα κλείσει όλα μου τα φαντάσματα μέσα σε μια ντουλάπα. Η βουτιά που σου ζητάει να κάνεις μέσα σου τούτος ο δίσκος είναι άκρως επικίνδυνη, αυτά που αντικρίζεις όμως κατά την διάρκεια της αποζημιώνουν όσο τίποτε άλλο. Πονάνε αλλά ταυτόχρονα λυτρώνουν.
"Υou said it was not inside my heart, it was.
Υou said it should tear a kid apart, it does."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου