The End

Θα πρωτοτυπήσω ελαφρώς. Αντί να γράψω ολόκληρα κατεβατά για το τελευταίο επεισόδιο του Lost, όπως έχει κάνει ο μισός πλανήτης τις τελευταίες μέρες, θα γράψω λίγα λόγια για την τελευταία του σεζόν. Μια σεζόν που, ανεξαρτήτως αν το φινάλε υπήρξε σπουδαίο ή όχι, ήταν η πιο αδύναμη από τις έξι της σειράς. Γιατί όμως;

Πρώτα απ' όλα, τώρα που έχουμε μια γενικότερη άποψη των γεγονότων των τελευταίων δεκαοχτώ επεισοδίων, γίνεται ξεκάθαρο πως όλη αυτή η ιστορία θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα μέσα σε πέντε-έξι επεισόδια μεγαλύτερης διάρκειας τα οποία θα επικεντρώνονταν στα απολύτως ουσιώδη. Ούτε χίπηδες σε ξεχασμένους ναούς, ούτε ατελείωτα πηγαινέλα στις ζούγκλες, ούτε άσκοπα flash-sideways με τον (ανύπαρκτο τελικά) γιο του Τζακ. Θα μπορούσαμε άνετα να έχουμε μία ωραία ιστορία για το παρελθόν του νησιού (κρατάω τα αριστουργηματικά επεισόδια με τους Ρίτσαρντ, Τζέικομπ και MIB), να αναπτυχθεί πιο ολοκληρωμένα η πλοκή με τις "μαγικές" ιδιότητες του Ντέσμοντ και φυσικά λιγότερη διάρκεια στην ιστορία των πεθαμένων (όπως αποδείχθηκε στο τέλος) χαρακτήρων στο καθαρτήριο.

Βέβαια το πρόβλημα αυτό δεν εντοπίζεται μόνο στην τελευταία σεζόν. Είναι γεγονός πως το Lost, γενικότερα, κράτησε περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε και στο ενδιάμεσο (αφού η λογική της σειράς ήταν να σου πετάει συνεχώς ανατροπές και μυστήρια) να έχουν δημιουργηθεί τόσες πολλές δευτερεύουσες υποπλοκές των οποίων τα ερωτηματικά θα ήταν δύσκολο να απαντηθούν ακόμα κι αν είχαμε άλλες έξι σεζόν στην διάθεση μας. Στην τελική όμως, αν το καλοσκεφθείς, το Lost δεν το αγαπήσαμε για τις απαντήσεις που έδινε σε κάθε μας απορία. Το Lost το αγαπήσαμε γιατί ήταν τρομερά εθιστικό και έβρισκε κάθε φορά καινούργιους τρόπους να εξάπτει την φαντασία μας. Τέλος.

Από την άλλη μου φαίνεται περίεργο που οι περισσότεροι περίμεναν ένα φινάλε το οποίο δεν θα στηριζόταν στη λογική "Πίστευε και μη ερεύνα". Το ίδιο έκανε πέρσι τέτοια εποχή το Battlestar Galactica, το ίδιο φέτος και το Lost. Ανάμεσα στο Science versus Faith και τα δύο επέλεξαν συνειδητά το Faith. Όχι όμως γιατί δεν είχαν να δώσουν απαντήσεις και ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο, αλλά γιατί σε ένα καλλιτεχνικό έργο (ακόμα κι αν πρόκειται για μια mainstream τηλεοπτική σειρά) δεν μπορείς να μπεις στην διαδικασία σαν δημιουργός να το εξηγήσεις από την αρχή μέχρι το τέλος, γιατί "έτσι οφείλεις". Η τέχνη σαν τέχνη πάντα στηριζόταν στην ικανότητα του θεατή να την κρίνει ο ίδιος με βάση την καρδιά του και όχι με βάση τη λογική. Εκεί έπαιξε μπάλα το τελευταίο επεισόδιο του Lost και διάολε μόνο γι' αυτό, αξίζει χειροκρότημα.

Το The End, ήταν το ιδανικό αντίο μιας σειράς, που σε καμία περίπτωση δεν ήταν τέλεια. Είχε και αυτή (όπως όλα γύρω μας), τα ελαττώματα της. Φρόντισε παρ' όλα αυτά να προσφέρει την ύστατη στιγμή, λύτρωση σε όλους τους χαρακτήρες της, αδιαφορώντας για οποιονδήποτε κανόνα και προσφέροντας απλόχερα ένα από καρδιάς συγκινητικό φινάλε. Αφήστε τώρα τους στενόμυαλους να ψάχνουν απαντήσεις σε ασήμαντα ερωτήματα.