Αν το θες πολύ, μεσ 'τα όνειρα σου...

Την είχα υποσχεθεί εδώ και καιρό αυτή τη δημοσίευση στον εαυτό μου. Όλα τα καινούργια τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο του Παύλου Παυλίδη, όπως τα έχει παίξει στις συναυλίες του τους τελευταίους 14 μήνες. Τους στίχους τους πήρα από το αντίστοιχο θέμα που άνοιξα πριν κάνα χρόνο στο επίσημο φόρουμ του Παυλίδη.



Λευκή Καταιγίδα

Την πρώτη φορά ήταν σαν να 'χε αρπάξει φωτιά
κάπου μέσα βαθιά κάτι μες την ψυχή μου,
σε ρώτησα αν έχεις απόψε κάπου να πας
μου πες μη με ρωτάς μείνε αν θέλεις μαζί μου.

Χορεύοντας μου 'δειξες μέσα σε 5 λεπτά
τι θα πει πουθενά και πως χάνεται ο χρόνος,
ότι αν το πιστέψεις στα αλήθεια η αγάπη μπορεί
ότι αν αφεθείς, σ' οδηγάει ο δρόμος .

Από τότε περάσανε χρόνια κυλίσαν νερά
όμως κάπου βαθιά η φωτιά καίει ακόμη,
λυπάμαι που έφυγα εκείνη τη νύχτα κρυφά
βιαστικά και χωρίς να ζητήσω συγνώμη.

Το μόνο που θα θελα κάποτε αν σε ξαναδώ
είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα,
και να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμό
στον τρελό σου χορό, στην λευκή καταιγίδα.




Ράδιο Lollipop

Άκουσα ειδήσεις το πρωί
τη φωνή που λέει τα νέα
είπε πως σήμερα η ζωή στη Γη
θα είναι πολύ ωραία

Είπε πως θα έρθουνε βροχές και καταιγίδες
θα πέφτουν δίπλα κεραυνοί μα εσύ
θα λες πως δεν μας είδες

Μια τεράστια καρδιά
θα χτυπάει ψηλά πάνω απ' την πόλη
μα εσύ κοιτώντας χαμηλά
θα λες που να' χουν πάει όλοι

Είπε πως θα φτάσουν οι φωτιές ως το μπαλκόνι
μα εσύ θλιμμένη και σκυφτή θα λες
πάλι μ' αφήσαν μόνη

Ένα ιπτάμενο χαλί η ζωή μπροστά
θα σου' χει στρώσει
μα εσύ θα ψάχνεις το κλειδί ξανά
και κάποιον να σε σώσει




Νοσφεράτου

Αν το θες πολύ, μεσ'τα όνειρα σου
γίνομαι σκιά, γίνομαι η σκιά σου.
Μέσα στη βροχή, γέρνεις το κεφάλι
έρχεται η αυγή και θα φύγω πάλι.

Αν το θες πολύ, μεσ'το όνειρο σου
μια μικρή πληγή θα' μαι στο λαιμό σου.
Όταν η σιωπή πέσει σαν σταγόνα
κράτα με σφιχτά, δώσ'μου λίγο ακόμα.

Αν το θες πολύ, μεσ'τα όνειρα σου
θα' μαι η σκιά δίπλα στη σκιά σου
ώσπου η αυγή πάλι να πετάξει
πάνω στο νερό κόκκινο μετάξι.




Το ποδήλατο

Σ' είδα μια μέρα να περνάς το δρόμο μες στην πόλη
δίπλα στη στάση παγωμένοι περιμέναν όλοι,
βάδιζα άσκοπα χωρίς να ξέρω που πηγαίνω
σαν κάποιος άνθρωπος που ο κόσμος θεωρεί χαμένο

Σ' είδα τυχαία να περνάς με το ποδήλατο σου
κοίταζες λες κι ο κόσμος φτιάχτηκε για να 'ν' δικός σου
αφού τα βλέμματα σκοτώνουν κι έχω πια πεθάνει
μοιάζει ο Παράδεισος με δρόμο που σε σένα φτάνει

Μοιάζεις σα να 'ρθες από κάποιο ουρανό του νότου
σαν κάποιος άγγελος που έψαχνε το διάβολο του
Κι αφού ακόμα και ΄νας άγγελος λυπάται μόνος,
μπορεί γι’ αυτό να σ’ έχει φέρει εδώ μπροστά μου ο δρόμος.





Το καλοκαίρι

Το καλοκαίρι λίγο πριν φύγει μας κοιτά
βάζει το χέρι στα μπερδεμένα του μαλλιά
λέει πως θα πάει σε κάποιο άγνωστο νησί
λέει θα 'ναι ωραία, ρωτάει αν θες να πας κι εσύ...

Αν θες μείνε λίγο ακόμα, μέχρι το πρωί,
ίσως να χορεύουμε αγκαλιά μες την βροχή,
Ξάπλωσε στο χώμα, έχουμε καιρό,
πέφτουνε οι σταγόνες σαν φιλιά απ'τον ουρανό

Οι οθόνες σβήνουν στα θερινά τα σινεμά,
κάποιος μαζεύει τα ξεχασμένα σου γυαλιά.

Αν θες μείνε λίγο ακόμα, μέχρι το πρωί,
ίσως να χορεύουμε αγκαλιά μες την βροχή,
Ξάπλωσε στο χώμα, έχουμε καιρό,
πέφτουνε οι σταγόνες σαν φιλιά απ' τον ουρανό




Πέρασε καιρός

Σ’ έψαχνα στου κόσμου τη βουή
Μα ήσουν ένας ψίθυρος στον ύπνο μου
Σ ‘έψαχνα στην έρημο μα εσύ
ήσουν τριαντάφυλλο στον κήπο μου

Πέρασε καιρός…και τώρα
Έχουνε χαθεί όλα
Χάθηκα και εγώ βλέποντας να έρχονται τα κύματα
Πότε θα σε δω ξανά

Σ’ έψαχνα στα πιο βαθιά νερά
Μα ήσουν μια σταγόνα στο ποτήρι μου
Νόμιζα πως είσαι μακριά
Μα έφευγες μακριά για το χατίρι μου

Πέρασε καιρός…και τώρα
Έχουνε χαθεί όλα
Χάθηκα και εγώ βλέποντας να έρχονται τα κύματα
Πότε θα σε δω ξανά




Η ανάμνηση της Ευτυχίας

Παραδομένος για καιρό
σε κάποιο όνειρο τρελό
κόντευα να ξεχάσω,
την ομορφιά που είχα πει
πως δεν θα ξέχναγα γιατί
ήτανε η δικιά σου.

Στην αυλή κάποιας κυρίας
Αργυρώς ή Ευτυχίας
έπεφτε λοξά το φως,
κι είχαν γίνει κάτι γρίλιες
οι καλύτεροι μου φίλες
και ο ήλιος αδελφός.

Τσαλακωμένος ουρανός
και κάπως μελαγχολικός
κάπου εκεί στο βάθος,
μια ηλιαχτίδα μαχαιριά
κάποιου άλλου κόσμου τα κλειδιά
φώτιζε κατά λάθος.

Στην αυλή κάποιας κυρίας
Αργυρώς ή Ευτυχίας
έπεφτε λοξά το φως,
κι είχαν γίνει κάτι γρίλιες
οι καλύτεροι μου φίλες
και ο ήλιος αδελφός.




To Αυτό

Άλλοτε μοιάζει με λουλούδι,
άλλοτε μοιάζει με φωτιά
Άλλοτε πάλι σαν τραγούδι
που όπως έρχεται τρελό από μακριά
Γκρεμίζει τοίχους, ξηλώνει δέντρα στην αυλή
και τρέχω να του βρω δυο στίχους,
για να προλάβει να μου δείξει σαν πουλί
μες τον αέρα, να ταξιδέψει να κρυφτεί
για να γλυτώσει από την σφαίρα
πριν της ψυχής μου οι κρυμμένοι κυνηγοί
το σημαδέψουν και με πετύχουν στην καρδιά,
προτού και οι φίλοι μου να τρέξουν,
προτού και εσύ να πεις τι έπαθε ξανά.

Άλλοτε μοιάζει σαν καράβι
που έρχεται από μακριά
Βλέπω τα φώτα του το βράδυ
βλέπω τους ναύτες να πετάνε τα σχοινιά
μες το λιμάνι, πάω κοντά και γω να δω
αυτό το πλοίο που όλο φτάνει
και που νομίζω πως θα φύγει
πριν σε δώ να ταξιδεύεις
πάλι σε κείνα τα σκαλιά
προτού αρχίσεις να επιμένεις
ότι απόψε είναι δικιά μας η βραδιά

Θα ανάψουν πάλι
φωτοβολίδες και εκραγούν στο μεθυσμένο μου κεφάλι
προτού οι φίλοι μου προλάβουν
να σου πουν πως τελευταία
πηγαίνω κάπως πιο καλά
και πως θα ήταν πιο ωραία
με το επόμενο να έφευγες ξανά

Άλλοτε έρχεται το βράδυ
έρχεται μέσα στο μικρό δωμάτιό μου και ανάβει
τον προβολέα που φωτίζει στον βυθό
όσα έχω κρύψει,
όσα δεν πρόλαβα να πω
και προσπαθώ προτού με πνίξει
να κολυμπήσω στην ακτή και να σε δω
να ζωγραφίζεις πάλι στην άμμο με κλαδιά
και να μου λες ότι ελπίζεις
πως δεν χωρίσαμε ποτέ αληθινά.




Μια παρατημένη μηχανή

Μία παρατημένη μηχανή,
που ονειρεύεται πως όπου να' ναι θα' ρθει η στιγμή,
που κάποιος θα θελήσει να την κλέψει και να τρέξει,
σε μια άγνωστη καινούργια διαδρομή.

Κάτι τέτοιο μου θυμίζεις
και σε βλέπω που γυρίζεις,
σπίτι σου μονάχη το πρωί.
Κάπως έτσι πρέπει να' μαι
και με βλέπω να κοιμάμαι,
μόνος μου κι εγώ όπως κι εσύ.

Ένα ξεχασμένο κασετόφωνο θαμμένο
στη ντουλάπα που κρυβόσουνα μικρή.
Χρόνια τώρα λέει ότι κάποιος θα πατήσει play
κι όλα θ' ακουστούν σαν μουσική.

Κάτι τέτοιο μου θυμίζεις
και σε βλέπω που γυρίζεις,
σπίτι σου μονάχη το πρωί.
Κάπως έτσι πρέπει να' μαι
και με βλέπω να κοιμάμαι,
μόνος μου κι εγώ όπως κι εσύ.

Είσαι το κλεμμένο αυτοκίνητο που απόψε
οδηγάει ένας τρελός μεσ'τη βροχή.
Που να φανταστώ πως λίγο πρίν απ'το γκρεμό
θα με σκεφτόσουνα κι εσύ για μια στιγμή.




Ένας κουρέας στη Νέα Σμύρνη

Ένας κουρέας στη Νέα Σμύρνη,
ήρθε απ' τα Γιάννενα.
Είπε πως ήρθε εδώ να μείνει,
από πολύ παλία.

Που είν' το βουνό, που είν' η σπηλιά σου,
Που είναι η λίμνη σου;
Βλέπω ξυράφια, βλέπω ψαλίδια,
που είναι τ' ασήμι σου;

Ήρθα να σφάξω με το ξυράφι,
εχθρούς ανύπαρκτους.
Και να κρεμάσω πάνω απ' το ράφι
Παξούς κι Αντίπαξους.

Ένα ναυτάκι στη νέα Σμύρνη,
ήρθε απ τη Βέροια.
Έλεγε όλο ότι με ξέρει,
από πολύ παλιά.

Βλέπαμε λέει απ το μπαλκόνι,
γλάρους και κύματα.
Και το δελφίνι δίπλα στο αηδόνι
κάτω στα μνήματα.

Λίγο πριν φύγω ο αστυνόμος,
από την Άμφισσα.
Πάλι ρωτούσε άμα σε ξέρω,
δεν του απάντησα…




Αρκεί που περιμένω

Λένε ότι άμα το πιστέψεις
κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί,
κάτι νύχτες σαν αυτή
με το βλέμμα καρφωμένο.

Βλέπω πάλι αεροπλάνα σαν σκιές
στου γαλαξία τη γραμμή,
δεν πειράζει μου αρκεί
και μπορώ να περιμένω.

Οι παλιές φωτογραφίες σαν νησιά
στου χρόνου τον ωκεανό,
τις κοιτάζω και απορώ
πάλι δεν καταλαβαίνω.

Πώς χωράει τόση αγάπη σε μια εικόνα
και με βρίσκει πάλι εδώ,
να κοιτάω το κενό
να χορεύει ασημένιο.

Οι παλιές φωτογραφίες σαν σκυλιά
σε ένα τούνελ σκοτεινό,
περιμένουν να φανώ
με ακούνε που ανασαίνω.

Προχωράω μέσα στο σκοτάδι
και με ορμάνε και ξεσκίζουν το κενό,
τον παλιό μου εαυτό
ήρθε η ώρα να πηγαίνω.

Λένε ότι εάν το πιστέψεις
κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί,
κάτι νύχτες σαν αυτή
με το βλέμμα καρφωμένο.

Βλέπω πάλι αεροπλάνα και σκιές
στου γαλαξία τη γραμμή,
δεν πειράζει μου αρκεί
και μπορώ να περιμένω.




ΑντιΚαταπληκτικά

Στέκεται στην πόρτα κοιτάζει αν έχει κλείσει όλες τις βρύσες και τα φώτα,
κλειδώνει 7 φορές ξέρεις δεν είναι όπως πρώτα, πρέπει πάλι να αλλάξει κλειδαριά.
Κίνηση στο δρόμο μέσα απ το αυτοκίνητο κοιτάει τον αστυνόμο που κοιτάζει τα παιδιά ,
τα παιδιά κοιτάνε έναν κόσμο που οι βιτρίνες χρόνια τώρα αντανακλούν πια τόσο καταπληκτικά.

Χαίρετε διατάξτε, μαζί με τα σκουπίδια σας πετάξτε με η αλλάξτε μου τα φώτα
τελικά είχατε δίκιο το αυγό έκανε την κότα κύριε διευθυντά.
Κι ύστερα στο σπίτι διαδίκτυο ενημέρωση εκπομπές για τον πλανήτη αντικαταθλιπτικά ,
βγαίνει στο μπαλκόνι πηδάει και σκοτώνετε, μετά διαφημίσεις και μετά τα αθλητικά.

Όσο τι ωραία ήταν όνειρο θα βγει με την παρέα και με εκείνο τον κακόμοιρο
θα πέσει στο κρεβάτι τι μαρτύριο, τι αγάπη ξυπνητήρι στις 7.
Μες στη λεωφόρο παρατάει το αυτοκίνητο,καλεί ασθενοφόρο και πετάει τα κλειδιά,
μέσα από την τσάντα βγάζει το περίστροφο πριν απ τα 30 είδε ήδη αρκετά
καταπληκτικά ,καταπληκτικά τι καταπληκτικά … αντικαταπληκτικα.


Όμορφη μέρα

Όμορφη μέρα
δεν έχω κάτι να σου πω
κοιτάζω πέρα
το φως που πέφτει στο νερό
θα πάω κοντά στην άμμο
θα πάω κοντά στα κύματα
θα 'σαι δικιά μου
δικά σου θα 'ν τα βήματα
που όπως πάντα ακολουθώ
στην ακτή αυτή που ζω
στα όνειρα μου
όπως μου χαμογελάς
μ' αγκαλιάζεις μου μιλάς
μα εγώ κοιτάω την σκιά μου

Όμορφη μέρα
πάλι δεν ξέρω τι να πω
θα πω καλημέρα
στον πρώτο τύπο που θα δω
να με κοιτάει σαν ξένος
έτσι κι εγώ θα τον κοιτώ
σαν χαμένος
να σας συστήσω θα του πω
αυτή είναι η μέρα που μπορεί
κανείς αν θέλει να χαρεί
το φως που πέφτει
κι αυτός ο κύριος από δω
ο ξένος που όλο συναντώ
μες στον καθρέφτη...

Όμορφη μέρα, Όμορφη μέρα……