(365) Days of dRY fROST

Υπάρχει μία σκηνή στο (500) Days of Summer, όπου ό Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ είναι προσκεκλημένος από την πρώην κοπέλα του στο πάρτι γενεθλίων της. Εκεί η κινηματογραφική οθόνη χωρίζεται ξαφνικά στα δύο και παρακολουθούμε στο αριστερό μέρος την εξέλιξη του πάρτι όπως την φαντάζεται ο ίδιος, και στο δεξί την εξέλιξη του πάρτι όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα. Φυσικά όπως καταλαβαίνετε σχεδόν τίποτα δεν είναι το ίδιο, με την πραγματικότητα να είναι τόσο η πιο σκληρή όσο και η λιγότερο ενδιαφέρουσα. Μέσα σε λιγότερο από τρία λεπτά δηλαδή, συνοψίζεται με ιδιοφυέστατο τρόπο η σπουδαιότητα της ανθρώπινης φαντασίας (ή ματαιότητας), άρα και της τέχνης γενικότερα. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που προτιμώ πολλές φορές να κάτσω σπίτι μου και να δω μία ταινία ή να ακούσω ένα cd, παρά να βγω έξω. Όλα αυτά που θα ζήσω μέσα από τις εικόνες και τους ήχους θα με ταξιδέψουν σε μέρη πολύ πιο όμορφα από αυτά γύρω μας, όπου όλα μπορούν να συμβούν και δεν υπάρχει κανένα σύνορο.

Όπως έγραψα και πριν μερικές μέρες, όλον αυτό τον καιρό σκεπτόμουν ένα νέο concept για το blog και τους πιθανούς τρόπους να μπορέσω να το κάνω λιγάκι πιο ενδιαφέρον. Τελικά όσο κι αν το ζόρισα, κατέληξα στο concept που είχα πριν κάνα χρόνο περίπου. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, θα κάνω τις αντίστοιχες προτάσεις για μουσική, τηλεόραση και κινηματογράφο. Την πέμπτη (και πιο δύσκολη μέρα της εβδομάδας) θα δημοσιεύω κάποιο Playlist με τραγούδια. Παρασκευή θα έχει listmania. Σάββατο, σύνοψη της εβδομάδας (τι μου άρεσε και δεν μου άρεσε) και Κυριακή μάλλον ρεπό. Φυσικά μην περιμένετε πως θα τα τηρήσω όλα αυτά για παραπάνω από κάνα δίμηνο, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Καλή χρονιά και ραντεβού... αύριο.