Προτάσεις

Μουσική: Perry Blake - Perry Blake (1998)









Αν και είχα σκοπό να εκθειάσω το White Ballons των Rosebleed όταν επιτέλους θα καθόμουν να γράψω για τις προτάσεις αυτής της εβδομάδας, τα γεγονότα και οι συνθήκες των πρόσφατων ημερών με οδήγησαν σε ένα album που χρόνια τώρα ανέβαλα την ακρόαση του. Ο λόγος για το προ εντεκαετίας ομώνυμο ντεμπούτο του Perry Blake το οποίο είχα κρυμμένο αρκετό καιρό ανέγγιχτο κάτω από ατέλειωτες στοίβες σιντί, αρνούμενος πεισματικά να πλησιάσω λόγω του ανελέητου κολλήματος που είχα φάει από το αμέσως επόμενο album του εν λόγω καλλιτέχνη, Still Life.
Μελαγχολικές μπαλάντες, μπόλικα βιολιά και μια φωνή που σε κάνει να λιώνεις κάθε φορά που την ακούς, είναι τα κύρια συστατικά του Perry Blake, ενός δίσκου ικανού να σε μεταφέρει από την κόλαση στον παράδεισο μέσα σε λίγα λεπτά. Πατήστε το play κάτω από την φωτογραφία, και θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ. (Lifesaver μουσική, άρα και άνευ βαθμολογίας)


Τηλεόραση: Dexter, Season 4
















Ειλικρινά, μετά την περσινή καλή, αλλά όχι και σπουδαία, τρίτη σεζόν του Dexter ήμουν αρκετά επιφυλακτικός για το τι καινούργιο θα είχε να μας προσφέρει ο πιο αγαπημένος Serial Killer της Αμερικής (όπως λέει και το Tagline της σειράς). Ευτυχώς η εντελώς creepy guest star παρουσία του Τζον Λίθγκοου και το όπως πάντα καθηλωτικό και ανατριχιαστικό σενάριο, όχι μόνο δεν έφεραν κάποιου είδους κάμψη στην σπουδαία αυτή σειρά, αλλά κατάφεραν με επεισόδια όπως το Hungry Man να μας δώσουν μια γερή γροθιά στο στομάχι ξεφτιλίζοντας το λεγόμενο "American dream" και ταυτόχρονα (και χωρίς ίχνος υπερβολής) να κάνουν τον Dexter να είναι για την τηλεόραση, ο,τι το Fight club για τον κινηματογράφο.



Κινηματογράφος: Avatar














Τι να πρωτογράψω για το Avatar τώρα; άλλα περίμενα να δω και άλλα αντίκρισα. Δεν είναι τόσο το 3d που με εντυπωσίασε, όσο γενικότερα το εικαστικό-οπτικό του πράγματος, τα εξαίσια χρώματα, ο μαγευτικός κόσμος της Πανδώρας και η αεικίνητη κάμερα του Τζέιμς Κάμερον που παρακολουθεί την ιστορία με τέτοια ποιητική διάθεση που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Η ιστορία εξαιρετική κι αυτή, θέλει έναν πεζοναύτη να αποχωρίζεται το σακατεμένο ανθρώπινο σώμα του και απελευθερωμένος πλέον, να απολαμβάνει την κάθε στιγμή της νέας του ζωής στο σώμα μιας εξωγήινης οντότητας. Χωρίς περιορισμούς, χωρίς πρέπει, ελεύθερος στην απλότητα της νέας του φύσης.
Δεν είμαι σίγουρος αν όλο αυτό το εγχείρημα πήγε τον κινηματογράφο ένα βήμα μπροστά, όπως διαφημιζόταν εδώ και χρόνια, είμαι απόλυτα βέβαιος ωστόσο πως κλείνοντας την δεκαετία αυτή, ο Τζέιμς Κάμερον, απέδειξε χωρίς καμιά αμφιβολία πως όσον αφορά τον καθαρόαιμο Αμερικάνικο χολιγουντιανό κινηματογράφο, είναι ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς του. Κι εγώ έτσι απλά προσκυνώ.