Ποστροκάδες παλιάς κοπής και πρώην τέκνα της θρυλικής καναδέζικης δισκογραφικής εταιρίας Constellation, οι Do Make Say Think πάντα ακούγονταν σαν την Jazz εκδοχή των Godspeed You! Black Emperor. Έτσι και στον έκτο τους δίσκο από το 1998 που ιδρύθηκαν, ο ήχος τους παραμένει γνώριμος και αγαπημένος, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μετά την πέμπτη φορά που θα τον βάλεις να παίξει, ακούγεται και το ίδιο εντυπωσιακός. Μικρό το κακό.
Τηλεόραση: Harper's Island
.jpg)
Μια ομάδα Αμερικανών φτάνει στον νησί Χάρπερ, με σκοπό να παρευρεθεί σε έναν γάμο. Τα πράγματα όμως δεν πηγαίνουν και τόσο καλά, όταν σιγά σιγά αρχίζουν να σκοτώνονται ο ένας μετά τον άλλο, την στιγμή που μια απότομη κακοκαιρία τους κρατάει αποκλεισμένους εκεί. Σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά;
Το Harper's Island προβλήθηκε στις τηλεοπτικές οθόνες της Αμερικής πέρσι το καλοκαίρι και σε κάθε επεισόδιο, από τα συνολικά 13, σκοτώνονταν ένας ή και παραπάνω χαρακτήρες, ενώ οι τηλεθεατές ψήφιζαν κάθε βδομάδα μέσα από επίσημο site του CBS για το ποιος πιθανόν να είναι ο επόμενος νεκρός. Παρόλα αυτά τα ενδιαφέροντα, η σειρά αποδείχθηκε κατώτερη των προσδοκιών, εξ' αιτίας κυρίως των εντελώς εκτός τόπου και χρόνου ανατροπών της, αλλά και των κάκιστων ερμηνειών από τους νεαρούς πρωταγωνιστές. Έχει ωστόσο το ενδιαφέρον του.
Κινηματογράφος: District 9
Να με συγχωρέσουν ο Ντάρεν Αρονόφσκι και ο Κλιντ Ίστγουντ, αλλά όταν σε ένα μήνα περίπου θα κάνω τον κινηματογραφικό απολογισμό τούτης της χρονιάς, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η εν λόγω ταινία να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τις καλύτερες ταινίες.
Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια του Πίτερ Τζάκσον να μεταφέρει στις κινηματογραφικές οθόνες το υπέρεπιτυχημένο βιντεοπαιχνίδι Halo με σκηνοθέτη τον Neill Blomkamp, οι δύο άνδρες τελικά αποφάσισαν να μην ματαιώσουν την συνεργασία τους, δραματοποιώντας το μικρού μήκους φιλμάκι Alive in Joburg, που είχε σκηνοθετήσει ο Blomkamp το 2005 με θέμα την μυστηριώδη μετανάστευση εξωγήινων στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής.
Ξεκινώντας σαν ψευδοντοκιμαντέρ, το District 9 στην πορεία μετατρέπεται στην πιο ευφυή ταινία επιστημονικής φαντασίας της τελευταίας (τουλάχιστον) πενταετίας, χωρίς καν να προσπαθεί ιδιαίτερα. Κι αυτό γιατί, σε αντίθεση με άλλες ταινίες του είδους, σέβεται και τα δύο συνθετικά του, ενώ ώρες ώρες έχεις την εντύπωση πως ο Τζάκσον και ο Μπλόμκαμπ βρίσκονται σε μια παιδική χαρά και ικανοποιούν όλα τους τα απωθημένα. Μοναδικό αρνητικό, το απότομο φινάλε που αφήνει πολλές εκκρεμότητες για το... Distric 10.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου