Έχετε δει το Brazil του Τέρι Γκίλιαμ, όπου σε ένα ακαθόριστο μέλλον μια ολόκληρη κοινωνία παραπαίει εξαιτίας των ατελείωτων και περίπλοκων γραφειοκρατικών μηχανισμών της; Ε, λοιπόν, σε ένα τέτοιο σκηνικό έχω μπει κι εγώ τις τρεις τελευταίες μέρες, παλεύοντας καθημερινά για ένα και μόνο χαρτί που κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να αποκτήσω ποτέ. Κι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο δεν είναι τόσο η ανικανότητα των δημοσίων υπαλλήλων, (αυτή είναι δεδομένη έτσι και αλλιώς), αλλά η προέκταση αυτού του ωχαδελφισμού και στον ιδιωτικό τομέα. Κανένας δεν δίνει δεκάρα για κανέναν.
Μ' αυτά και μ' αυτά παραμέρισα για λίγο το blogging αυτές τις μέρες, γεγονός για το οποίο υπόσχομαι να επανορθώσω. Βλέπετε τις περισσότερες φορές το γράψιμο (έστω και το ερασιτεχνικό) δεν είναι θέμα ιδεών, δόξα τω θεώ υπάρχουν άπειρα ερεθίσματα γύρω μας, αλλά θέμα διάθεσης, κι αυτή η τελευταία έχει πάει έναν προσωρινό περίπατο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου