Αρκτικές Μαϊμούδες

Ήταν γύρω στα 2004 με 2006, όταν η Μ. Βρετανία έκανε ακόμα ένα μουσικό μπαμ βγάζοντας ένα κάρο συγκροτήματα επηρεασμένα (άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο) από το Post Punk της δεκαετίας του '70. Αυτοί που γνώρισαν την μεγαλύτερη επιτυχία ήταν οι Franz Ferdinand, με τους Bloc Party, Art Brut, Kaiser Chiefs, Editors και Arctic Monkeys να ακολουθούν από πολύ κοντά. Στην Ελλάδα όπως ήταν αναμενόμενο την μεγαλύτερη επιτυχία έκαναν οι χειρότεροι από αυτούς (Kaiser Chiefs) ενώ οι τελευταίοι που μπήκαν στον χορό και πιο νεαροί σε ηλικία Arctic Monkeys αμφισβητήθηκαν (άδικα) όσο κανένας άλλος.

4 περίπου χρόνια μετά, οι περισσότεροι από τους παραπάνω κυρίους κατάφεραν να φτάσουν στους τρίτους δίσκους τους με τον πιο κραυγαλέα αποτυχημένο τρόπο, απογοητεύοντας εντελώς τους οπαδούς τους, ενώ από την άλλη οι Αρκτικές Μαϊμούδες έβγαλαν έναν ακόμα καλύτερο δεύτερο δίσκο, στην πορεία ακολούθησαν οι Last Shadow Puppets το δεύτερο σχήμα του 23χρονου τραγουδιστή τους Άλεξ Τερνερ με ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο, για να φτάσουμε στην φετινή χρονιά όπου στις 24 Αυγούστου κυκλοφορεί επίσημα στην αγορά o τρίτος τους δίσκος Humbug.

Πρώτο Single από τον εν λόγω δίσκο είναι το Crying Lightning τραγούδι που πρέπει να το ακούσεις αρκετές φορές για να αντιληφθείς την αξία του. Ενώ σε γενικές γραμμές το ίδιο ισχύει και για το υπόλοιπο album όπου στα 10 τραγούδια που περιέχει και στα 39 λεπτά που διαρκεί, άνετα αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους rock δίσκους της χρονιάς, με το γνώριμο Post punk στυλ τους να αποτελεί ουσιαστικά παρελθόν θυμίζοντας πλέον περισσότερο τους Queens of the Stone Age και λιγότερο τους Gang of Four.
Πέρα από το Crying Lightning μου άρεσαν αρκετά το εναρκτήριο My Propeller, το πορωτικό Potion Approaching και το μακράν καλύτερο τραγούδι που έχουν ηχογραφήσει ως τώρα Dance Little Liar όπου ξεκινάει σαν κάτι από μπαλάντα για να γκαζώσει σιγά-σιγά στην πορεία.

Αν έβαζα βαθμολογία στο Humbug αυτή την στιγμή, θα του έβαζα πάνω από 9 στα 10, μιας και αποτελεί μουσική όαση στην νεκρή περίοδο που διανύουμε και ταυτόχρονα άκουσμα με το άκουσμα καταφέρνει να ακούγεται ακόμα πιο ενδιαφέρον. Αναμφισβήτητα και όχι άδικα λοιπόν το τοποθετώ ανάμεσα στους δίσκους της χρονιάς και περιμένω την Ιαπωνική version του δίσκου όπου σαν bonus track θα περιλαμβάνεται η διακευή στο Red Right Hand του Νικ Κέιβ.