Γιάννης Αγγελάκας & οι Επισκέπτες 14 - 07 - 2009, Βαβυλωνία Μύλου

Δύσκολο να γράψεις ένα κείμενο για τον Γιάννη Αγγελάκα και να μην αναφέρεις τουλάχιστον καμιά δεκαριά φορές τη λέξη "Τρύπες". Ακόμα πιο δύσκολο να μην προσπαθήσεις να συγκρίνεις μια τωρινή του live εμφάνιση με αυτές του πρώην συγκροτήματος του. Κακά τα ψέματα οι τρύπες υπήρξαν και παραμένουν το πιο θρυλικό, σημαντικό και επιδραστικό (όχι πάντα με την καλή έννοια) Ελληνικό συγκρότημα όλων το εποχών, κι αυτό δυστυχώς για τον Αγγελάκα είναι ένα φάντασμα που θα τον στοιχειώνει για πάντα.

Στις δέκα ακριβώς βγήκαν στην σκηνή οι επισκέπτες παίζοντας μια μακροσκελή οργανική εισαγωγή που κατέληξε στο "O χαμένος τα παίρνει όλα". 14 άτομα συνολικά αποτελούσαν την μπάντα, με μπροστάρηδες τους Αγγελάκα και Σαδίκη, ενώ ανάμεσα στους μουσικούς ήταν και δύο πρώην Ξύλινα Σπαθιά, ο Χρήστος Τσαπράζης στο κοντραμπάσο και ο Κώστας Παντέλης στην ηλεκτρική κιθάρα. Η πρώτη ώρα πέρασε σχετικά χαλαρά με τον Αγγελάκα να παίζει όλα τα κομμάτια από τον πρώτο δίσκο των επισκεπτών και το κοινό είτε να παρακολουθεί αδιάφορα την σκηνή είτε να στήνει διάφορα πηγαδάκια. Εδώ να σημειώσω πως η Βαβυλωνία του Μύλου ήταν σχεδόν κατάμεστη, γεγονός πολύ θετικό αν υπολογίσεις πως η συναυλία ήταν σε εργάσιμη μέρα και ακριβώς στο μέση του Ιουλίου. Όταν ακούστηκε το "Ακούω την αγάπη" το κοινό άρχισε να παίρνει σιγά σιγά τα πάνω του και μετά τα "Αιρετικό", "Απο'δω και πάνω" και "Σιγά μην κλάψω" είχε ζεσταθεί για τα καλά. Κατά τις 11.30 είχαμε και το αναμενόμενο encore με τον Αγγελάκα να βγαίνει στην σκηνή με την συνοδεία ενός μπαγλαμά και μιας ακουστικής κιθάρας και να τραγουδάει το "Δεν χωράς πουθενά" (!!!) για να κλείσει είκοσι λεπτά αργότερα με μια φοβερή, όπως πάντα, εκτέλεση του "Θ'ανατέλλω".

Και αφού έκανα μια μίνι ανασκόπηση των όσων γίναμε κοινωνοί χθες, ήρθε η ώρα μου να γκρινιάξω. Δυστυχώς όσο καλοί μουσικοί κι αν είναι οι επισκέπτες, όσο ενδιαφέρον κι αν ακούγεται το συγκεκριμένο project, όση διάθεση κι αν έχει ο frontman τους, το συγκρότημα πάσχει σε πολλούς τομείς. Πρώτα απ' όλα σ' αυτά τα έξι χρόνια που είναι μαζεμένη η μπάντα, έχει κυκλοφορήσει μόλις ένα δίσκο, ενώ κανονικά θα έπρεπε να έχει βγάλει τουλάχιστον τρεις. Υπάρχει δηλαδή μια δημιουργική δυστοκία (όχι) εντελώς ανεξήγητη. Δεύτερον και πιο σημαντικό, ο ίδιος ο Αγγελάκας που δεν μπορεί να αποφασίσει τι ακριβώς θέλει οι επισκέπτες να είναι. Γιατί στην προσπάθεια του να καινοτομήσει μουσικά και ταυτόχρονα να ικανοποιήσει το κοινό που θέλει να ξεσπάσει ακούγοντας τις επιτυχίες των Τρυπών, ο Αγγελάκας στέκεται κάπου στην μέση αναποφάσιστος. Όταν η μπάντα παίζει τραγούδια όπως τα "Γιορτή" "Δεν χωράς πουθενά" "Ακούω την αγάπη¨είναι σαν μια πομπώδης ορχήστρα πνευστών και εγχόρδων να τζαμάρει - ασελγεί πάνω σε παλιές γνωστές επιτυχίες με τρόπο όμως που μια σχολική μπάντα θα το έκανε καλύτερα. Ενώ όταν αποφασίζει να παίξει σε πιο πειραματικούς ρυθμούς όπως στα "Μέσα μου ο αέρας που φυσά" "Πάει" και "Πορεία" η μουσική απογειώνεται σε δυσθεώρητα μουσικά ύψη. Και ίσως σ' αυτή την αναποφασιστικότητα να βρίσκεται και η δυστοκία που ανέφερα πιο πάνω.

Δεν θεωρώ πως είμαι άδικος με τον Αγγελάκα, γνωρίζω πως η δυνατότητες του, σε συνδυασμό με την ικανότητα των μουσικών που έχει μαζέψει είναι τεράστιες. Απλά είναι στιγμές που διερωτώμαι, γιατί εγκατέλειψε τις Τρύπες αφού πάλι προς τα εκεί γυροφέρνει;