True Blood: Season 1

Δημιούργημα του Alan Ball (Six Feet Under), το True Blood είχε την τύχη να μεταδοθεί από το HBO (Sopranos, The Wire), ένα κανάλι που δεν διστάζει συνεχώς να θυσιάζει την εμπορική επιτυχία των προγραμμάτων του, σε βάρος της καλλιτεχνικής. Αποτέλεσμα αυτού, να έχουμε έναν τηλεοπτικό θρίαμβο που το μόνο που τον εμποδίζει να ανακηρυχθεί και σε Κινηματογραφικό είναι η μεγάλη διάρκεια του και τα στενά όρια της τηλεόρασης.
Μέσα σε 12 επεισόδια διάρκειας περίπου μίας ώρας το καθένα, προλαβαίνουν να συμβούν σχεδόν τα πάντα, αφού η σειρά παίζει πάνω σε πολλά επίπεδα, από (ελάχιστο) χιούμορ, σε (αρκετό) δράμα κι από εκεί σε (μπόλικο) θρίλερ. Πάνω απ' όλα όμως τιμάει την Βαμπίρ ιστορία που διηγείται με ατέλειωτο σεξ και αίμα, ενώ μερικές υποπλοκές κινούνται στα όρια της διαστροφής τόσο άνετα που αν αυτό σοκάρει εμάς που είμαστε εκτός Αμερικής δεν ξέρω τι συναισθήματα ακριβώς μεταδίδει στους συντηρητικούς Αμερικάνους στους οποίους κατά βάση απευθύνεται.
Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια μικρή κοινότητα της κατεστραμμένης, από τις πρόσφατες πλημμύρες, Νέας Ορλεάνης, όπου μαζί με την φτώχεια και την ανέχεια έρχεται προστεθεί και ένα ακόμα πρόβλημα. Τα βαμπίρ έχουν αποκαλύψει την ταυτότητα τους και έχουν αναγνωριστεί και επίσημα από το Αμερικάνικο κράτος σαν κανονικοί πολίτες, διεκδικώντας παράλληλα όλα τα δικαιώματα που συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Ξαφνικά αρχίζουν να συμβαίνουν πολλές αποτρόπαιες δολοφονίες ανθρώπων που σχετίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με όσους έχουν επαφές, είτε φιλικές είτε ερωτικές, με τα βαμπίρ. Ποιός κρύβεται άραγε πίσω από αυτό, είναι άνθρωπος ή Βαμπίρ; Αυτό το μυστήριο προσπαθεί να λύσει μία σερβιτόρα, η Σούκι, που είναι ερωτευμένη με ένα Βαμπίρ και έχει μία κρυφή μυστική ιδιότητα, μπορεί και ακούει τις σκέψεις των ανθρώπων.
Το True Blood κατάφερε ουκ ολίγα πράγματα φέτος. Ξεκίνησε χαμηλά τόσο στις θεαματικότητες όσο και στις κριτικές, για να αντιστρέψει το εις βάρος του κλίμα στην πορεία και να αναπτύξει ένα απίστευτο hype γύρω από το όνομα του, με τον μοναδικό τρόπο που κάτι που πραγματικά αξίζει γίνεται γνωστό, από στόμα σε στόμα δηλαδή. Και πραγματικά εκεί που τα πρώτα επεισόδια ξενίζουν, τα τελευταία απογειώνονται σε δυσθεώρητα ύψη δημιουργώντας ουσιαστικά μία μεταμοντέρνα παραβολή(sic) για την σύγχρονη κοινωνία και τον ρατσισμό που κρύβεται βαθιά στα θεμέλια αυτής. Εν αναμονή της δεύτερης σεζόν... 10