
Μετά από έναν φοβερό πρώτο κύκλο (ή καλύτερα Volume όπως αρέσκονται να δηλώνουν οι δημιουργοί του Heroes), ένα μέτριο δεύτερο που όμως κάπου το δικαιολογείς λόγω της απεργίας των σεναριογράφων, ήρθε στις αρχές του Σεπτέμβρη όλο φανφάρες και υποσχέσεις το τρίτο μέρος της υπέρεπιτυχημένης Αμερικάνικης σειράς. Κι αν τα χαζοαμερικανάκια εκσπερματώνουν (τελικά δεν τα κατάφερα) και μόνο που βλέπουν τους αγαπημένους τους χαρακτήρες στην οθόνη, χωρίς όμως να ζητούν έστω κάποιο στοιχειώδες βάθος, εμείς οι υπόλοιποι σε τι ακριβώς φταίμε;
Για φανταστείτε δηλαδή ξαφνικά στην πέμπτη σεζόν του Lost, να τα φτιάξει ο Σόγιερ με τον Τζάκ, την ώρα που στο Prison Break ο Μάικλ Σκόφιλντ θα σκοτώνει τον αδερφό του γιατί τον απάτησε με την Σάρα, ενώ ταυτόχρονα απαγάγουν τον Χάνκ Μούντι του Californication εξωγήινοι. Πώς θα νιώθατε δηλαδή, θα σας άρεσε; Θα λέγατε οτι σας αρκεί και μόνο που βλέπετε τους αγαπημένους σας χαρακτήρες; Πώς δηλαδή να δικαιολογήσω την ξαφνική (χωρίς λόγο και αιτία) μεταστροφή του Σάιλερ από ψυχοπαθή δολοφόνο σε χαζοχαρούμενο οικογενειάρχη, και ακόμα χειρότερα πώς πρέπει να αισθανθώ όταν το ίδιο ξαφνικά μου το αναιρούν κι αυτό; Γιατί ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας της σειράς (ο Hiro) αρχίζει ξαφνικά να συμπεριφέρεται σαν μογγολάκι; Γιατί η Clair μετατρέπεται τόσο απότομα από γκ@υλι@ρα Cheerleader σε αχώνευτη υπερασπίστρια τις δικαιοσύνης; Γιατί οι αναρχικοί τα σπάνε; Γιατί δεν παραιτείται ο Καραμανλής; Γιατί η Παπαρήγα είναι τόσα χρόνια στο KKΕ; Άι σιχτίρ βαρέθηκα, πάω να φάω. 2/10(και πολλά του βάζω)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου