Έξι χρόνια είχαν να βγάλουν "κανονικό" δίσκο τα Διάφανα Κρίνα. Στο ενδιάμεσο κυκλοφόρησαν το βιβλίο "Ο Γύρος της Μέρας σε Ογδόντα Κόσμους" που περιείχε και ένα CD με ορχηστρικές συνθέσεις, αρκετά καλό μεν αλλά με τίποτα δεν θα το έλεγες νορμάλ κυκλοφορία. Το αμέσως προηγούμενο "Ότι Απόμεινε από την Ευτυχία" ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση που έχω δεχθεί στην ζωή μου όσον αφορά την μουσική. Τους λόγους δεν νομίζω πως πρέπει να τους αναφέρω, δεν χρειάζεται κιόλας.Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ιστορία ξεκινάει ακριβώς δέκα χρόνια πιο πριν, όταν για πρώτη φορά είδα τα Κρίνα ζωντανά πάνω στην σκηνή. Το σοκ ήταν πραγματικά τεράστιο. Χωρίς να ξέρω ούτε ένα τους τραγούδι, έμεινα πραγματικά άναυδος από την δυναμικότητα τους, ίσως εκείνο το live στην Υδρόγειο να είναι και το καλύτερο που έχω παρακολουθήσει ποτέ μου. Από τότε παραβρέθηκα σε αμέτρητα Live τους, στα πιο απίθανα μέρη. Στο club και στην αποθήκη του Μύλου, στις φοιτητικές εστίες(αξέχαστο κι αυτό), ξανά στην Υδρόγειο στο club και στην Αποθήκη(επί 3). Όλα τους συγκλονιστικές εμπειρίες.
Γενικότερα (και για να καταλήξω) αυτό που όριζε την αξία του κάθε τους δίσκου ήταν ο τρόπος που τον παρουσίαζαν επί σκηνής. Γι' αυτό αγάπησα τα πρώτα τους τρία CD, γι' αυτό μου είναι αδύνατο να κρίνο (μα πού τα βρίσκω αυτά τα λογοπαίγνια;) κι αυτό εδώ. Η πραγματική του αξία θα δοκιμαστεί σε δύο βδομάδες από τώρα όταν και θα το παρουσιάσουν για πρώτη φορά ζωντανά στην αποθήκη του Μύλου. Τότε και μόνο τότε (και αφού για να είμαι αντικειμενικός θα έχω καταναλώσει ένα μπουκάλι ουίσκι) θα σας πω αν άξιζε η αναμονή όλων αυτών των ετών. Προς το παρών το μόνο που μπορώ να σας προδώσω είναι πως ΝΑΙ τα Κρίνα τελικά τα κατάφεραν. Βγάλαν ένα σπουδαίο από κάθε άποψη δίσκο.Τώρα όμως συμπαθάτε με αλλά πρέπει να να γκρεμίσω και τους υπόλοιπους τοίχους του σπιτιού μου. Βλέπετε το "Με ρωτούν οι Χειμώνες", παίζει να είναι και το πιο πωρωτικό rock τραγούδι που έχω ακούσει εδώ και αρκετό καιρό!!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου