
Πρώτα από τα θετικά: Η παραγωγή με άριστα το δέκα παίρνει είκοσι. Σε αντίθεση με το μαύρο χάλι του τελευταίου δίσκου των Metallica, εδώ όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Οι συνθέσεις είναι επικές, σχεδόν σε όλα τα κομμάτια μπορείς να ακούσεις δεκάδες έγχορδα, άλλες φορές παρέα με τις γκαζομένες κιθάρες άλλες φορές μόνα τους, πάντα όμως ταιριαστά και εντυπωσιακά. Υπάρχουν τουλάχιστον 3-4 αρκετά καλά τραγούδια (ειδικότερα στην αρχή του δίσκου) που κολλάς και θέλεις να τα ακούς συνέχεια. π.χ. το Shackler's Revenge το δεύτερο κομμάτι του δίσκου είναι απίστευτα κολλητικό, αν και μου θυμίζει λίγο τους Linkin Park. Ο Axl Rose είναι κάτι παραπάνω από καλός και σε όλα τα τραγούδια πετάει κάτι απίστευτες κορώνες.
Και τώρα τα αρνητικά: Το Chinese Democracy περιέχει δεκατέσσερα κομμάτια που όμως η συνολική τους διάρκεια ανέρχεται στα 71 λεπτά. Δηλαδή μέσος όρος για κάθε τραγούδι 5 λεπτά, χρόνος αρκετός για rock τραγούδια περασμένων δεκαετιών αλλά για το 2008 απλά κουράζουν. Δεν είναι τυχαίο πως το προαναφερόμενο Shackler's Revenge που είναι το καλύτερο του δίσκου κρατάει τρεισήμισι λεπτά και είναι το μικρότερης διάρκειας αυτού. Από την άλλη ώρες ώρες τα ατελείωτα σόλο των ηλεκτρικών κιθάρων σου φέρνουν μόνο χασμουρητά. Ενώ και οι συνθέσεις δεν είναι κάτι πραγματικά σπουδαίο παρά τον ενορχηστρωτικό θρίαμβο τους (sic).
Σε γενικές γραμμές αν το Chinese Democracy κυκλοφορούσε πρίν καμιά δεκαριά χρόνια θα μιλούσαμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους εκείνης της εποχής. Τώρα όμως που η χρυσή εποχή του Hard Rock έχει περάσει ανεπιστρεπτί, θα το ακούσουμε καμιά δεκαριά φορές, θα γουστάρουμε κατά την διάρκεια του και μετά θα το βάλουμε σε μια άκρη για να προχωρήσουμε στον επόμενο δίσκο. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως τα επόμενα δύο album της φημολογούμενης τριλογίας των Guns N' Roses να μας δώσουν καλύτερα μουσικά αποτελέσματα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου