Ένα περίεργο πράγμα συμβαίνει τον τελευταίο καιρό. Το Rock κοινό της Θεσσαλονίκης φαίνεται να έχει ξυπνήσει για τα καλά. Ίσως λίγο η παντελής έλλειψη συναυλιών, λίγο το ότι τα ραδιόφωνα της πόλης αποφάσισαν να κάνουν μια μικρή αλλαγή στο playlist τους και να στραφούν επιτέλους και σε άλλα μονοπάτια εκτός των μπουζουκίων, λίγο και οι χαμηλές τιμές των εισιτηρίων (γιατί να πας σε ένα club όπου θα δώσεις 20 ευρώ και θα κάθεσαι στριμωγμένος επί 2 ώρες κοιτώντας το άπειρο, και να μην πας σε μια συναυλία που θα δώσεις 15 και θα παρακολουθήσεις και κάποιο δρόμενο;). Ήταν πάντως χαρακτηριστικότατη η αντίδραση του Παυλίδη όταν βγήκε στην σκηνή. Γούρλωσε τα μάτια του από έκπληξη και αναφώνησε "ουάου"μην πιστεύοντας ούτε ο ίδιος την τεράστια προσέλευση του κοινού. Για την ιστορία η συναυλία ήταν sold out παρόλο που ακολουθούσε και δεύτερη εμφάνιση την επόμενη (πιο εμπορική) μέρα.Από την άλλη, ένα γενικότερο πρόβλημα που υπάρχει στις συναυλίες σε τούτη τη χώρα, είναι ότι ΠΟΤΕ δεν ξεκινάνε στην ώρα τους. 10 ήταν η ώρα έναρξης χθες, 11.10 βγήκε στην σκηνή ο Παυλίδης. Βέβαια εγώ ήμουν αρκετά υποψιασμένος (έξυπνος εννοώ) και έφτασα στον Μύλο κατά τις 10.40, συμβάλλοντας όμως με τον τρόπο μου κι εγώ σ'αυτην την καθυστέρηση (όχι πως με περίμεναν κιόλας), αλλά δεν γινόταν κι αλλιώς.
Αυτά με τον σχολιασμό των όσων προηγήθηκαν της συναυλίας. Στο μουσικό κομμάτι τώρα, η βραδιά ξεκίνησε με το ορχηστρικό Intro που υπάρχει στον τελευταίο live δίσκο του Παύλου για να συνεχιστεί με αρκετά ανεβασμένες διαθέσεις από την πλευρά της μπάντας και του κοινού. Κάπου στην πορεία και μετά από 6-7 τραγούδια ο Παύλος ζήτησε συγνώμη αλλά επειδή δεν λειτουργούσε το γαμημένο (όπως είπε κατά λέξη) μόνιτορ του και δεν άκουγε καθόλου την φωνή του, έπρεπε να αποχωρήσει για λίγο από την σκηνή μέχρι να λυθεί το πρόβλημα! Σε κάθε άλλη περίπτωση συγκροτήματος θα έπεφτε τρελό γιουχάισμα, παραδόξως όμως ο κόσμος χειροκρότησε και περίμενε με ανυπομονησία στις θέσεις του.
Μετά από λίγα λεπτά η μπάντα βγήκε ξανά στην σκηνή με ακόμα πιο τσιτομένα γκάζια.
Από πλευράς τραγουδιών τα περισσότερα που παίχτηκαν ήταν από την περίοδο των Ξύλινων Σπαθιών με το πολυαγαπημένο μου "Μια Ματιά Σαν Βροχή" να κυριαρχεί (είπε όλα τα τραγούδια του δίσκου έκτος από το "Ρομπότ"). Από τον πρώτο δίσκο των Σπαθιών είπε μόνο τον "Βασιλιά της Σκόνης", όπου κόντεψε να γκρεμιστεί το κτήριο από τον παροξυσμό και το "Σιωπή" όπου όλο το κοινό το τραγούδησε μαζί με τον Παύλο. Όσο για τον ίδιο τον καλλιτέχνη ήταν απλά καταπληκτικός. Ειλικρινά πρώτη φορά τον είδα σε τόσο μεγάλα κέφια, μιλούσε ακατάπαυστα με το κοινό (γεγονός εντελώς πρωτόγνωρο), έκανε χιούμορ, χόρευε και γενικότερα ήταν απίστευτα ευδιάθετος. Η βραδιά έκλεισε στις τρεις παρα είκοσι, μετά από άλλες δύο μικρές διακοπές (για τα καθιερωμένα encore αυτή τη φορά) και μετά από συνολικά τρεισήμισι ώρες και πάνω από 30 τραγούδια!!! Κορυφαίες στιγμές τα "Άλλη μια μέρα", "Παράξενο Τραγούδι", και "Δεν έχει Τέλος" ενώ γενικότερα όλες οι εκτελέσεις των τραγουδιών ήταν θυελλώδεις και κρατούσαν τις περισσότερες φορές πάνω από 7 λεπτά, χωρίς όμως ποτέ να κουράζουν.
Ο κόσμος κι αυτός στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, όντας απόλυτα προσηλωμένος σε όσα διαδραματίζονταν στην σκηνή, και δεν το έριχνε στην κουβέντα όπως δυστυχώς συνέβαινε σε τόσο ενοχλητικό βαθμό στις συναυλίες των Σπαθιών.
Για να φτάσουμε επιτέλους και στο μεγάλο ερώτημα. Γιατί αυτή η τόσο μεγάλη επιτυχία που γνωρίζει αυτόν τον καιρό ο Παύλος Παυλίδης; Και γατί δεν συνέβαινε κάτι παρόμοιο στις (τελευταίες κυρίως) συναυλίες των Ξύλινων Σπαθιών;Η απάντηση νομίζω είναι πολύ απλή. Οι Β-Movies είναι καλύτερο συγκρότημα από τα Σπαθιά. Οι μουσικοί είναι όλοι κορυφαίοι, με τον Άρη Χατζησταύρου να είναι μακράν ο καλύτερος Κιθαρίστας αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα. Ενώ από την άλλη μιλάμε για ένα πιο προσωπικό, άρα και πιο ουσιαστικό, σχήμα, όπου ο Παυλίδης έχει όλο το πάνω χέρι, με την δημιουργική του ελευθερία να μην περιορίζεται ούτε στο ελάχιστο. Σε αντίθεση με τα Σπαθιά που ήταν πιο συλλογική δουλειά, αλλά και πιο περιορισμένη όσον αφορά της μουσικές κατευθύνσεις της. Ο κόσμος φαίνεται να το έχει αντιληφθεί αυτό και γι' αυτό μετά από το πρώτο διάστημα απογοήτευσης που υπήρξε για την διάλυση των Ξύλινων Σπαθιών ήρθε πλέον αυτή η μεγάλη αναγνώριση. Αναγνώριση, ουσιαστικά, για το ταλέντο του (κατά την γνώμη μου) καλύτερου Έλληνα μουσικού των τελευταίων δεκαετιών.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου