Φαντάζομαι πως στα λεξικά και στις εγκυκλοπαίδειες των επόμενων δεκαετιών δίπλα στο λήμμα "Indie Rock" θα φιγουράρει φαρδιά πλατιά η εικόνα των Καναδών Wolf Parade. Νωρίς βέβαια για να το πεις αυτό μιάς και φέτος κυκλοφορήσαν μόλις το δεύτερο album τους αλλά για κάποια πράγματα είσαι σίγουρος από την αρχή.To Mount Zoomer δέν είναι καλύτερο από το ντεμπούτο τους Apologies to the Queen Mary είναι όμως μακράν πιο "ανεξάρτητο". Χωρίς ούτε ένα video clip να το υποστηρίζει, με λιγοστές συναυλίες και με μηδαμινές συνεντεύξεις έχουν παρόλα αυτά καταφέρει να κάνουν όλο τον κόσμο να μιλάει γι' αυτούς.
Στα του δίσκου τώρα ο ήχος τους παραμένει χαρακτηριστικός, οι κιθάρες ακούγονται ελαφρώς ξεκούρδισες, τα περίεργα συνθεσάιζερ είναι πανταχού παρών, η παραγωγή είναι επίτηδες "γρεζάτη" ενώ ο τραγουδιστής τους τραγουδάει με τόσο πάθος λες και είναι η τελευταία του μέρα πάνω στη γη. Κορυφαίες στιγμές τα "Call It A Ritual"(τυπική Wolf Parade σύνθεση) , "Language City"(όπου το ρεφρέν στο τελευταίο λεπτό του τραγουδιού είναι απίστευτα κολλητικό), "California Dreamer" (που σε κάνει να θέλεις να σηκωθείς απο την καρέκλα σου και να ξεκινήσεις επανάσταση κατά των πάντων), "Fine Young Cannibals"(με το χορευτικότατο rhythm section του) και κορυφαίο όλων το επικό tour de force του "Kissing The Beehive". Δίσκος που άκουσμα με το άκουσμα γίνεται όλο και καλύτερος δέν σου αφήνει και πολλά περιθώρια να του αντισταθείς. 9.5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου