Θα ξεκινήσω την μουσική ανασκόπηση της χρονιάς λίγο νωρίτερα και λίγο περίεργα, βασικότερος λόγος ο φόβος μήπως και ξεχάσω κάποιο σημαντικό δίσκο στην τελική μου λίστα με τους 20 καλύτερους της χρονιάς.Το περίεργο πηγαίνει βέβαια για την κυρία Robyn που άπαντες στο εξωτερικό φαίνεται να γνωρίζουν, εκτός από το Ελλαδιστάν όπου η 26χρονη Σουηδέζα θα είναι για πάντα μια ασήμαντη καλλιτέχνιδα που έβαλε βύσμα για να ανοίξει την συναυλία της Madonna στην χώρα μας παραγκωνίζοντας άδικα τεράστιες σταρ όπως τη Βίσση και τη Βανδή. Ούτε βέβαια μπορεί να συγκριθεί με την άλλη γνωστή μας, μισή Σουηδέζα μισή Ελληνίδα, Έλενα Παπαρίζου, άλλωστε η Robyn ποτέ δεν βγήκε πρώτη στην Eurovision.
Προσπαθώντας πάντως να παραμερίσω λίγο την ειρωνεία που πάντα με διακρίνει θα μιλήσω για λίγο σοβαρά. Η Robyn έβγαλε έναν από τους δίσκους της χρονιάς, ένα απο τα Hit της χρονιάς, είναι ο μοναδικός λόγος που θα πήγαινα στην συναυλία της Maddona και τέλος είναι έτσι απλά ότι σημαντικότερο έχει να παρουσιάσει η πολύπαθη Dance Pop τα τελευταία χρόνια μαζί με την Lily Allen. Και θα αρκούσε μόνο το Cobrastyle για να πείσει και τον πιο δύσπιστο για όλα αυτά, αλλά το ντεμπούτο της Robyn περιέχει πολλά περισσότερα από ένα μόνο Hit. Είναι ένας Καθαρά Electropop δίσκος που από την αρχή μέχρι το τέλος σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό με τις εμπνεύσεις του, ενώ όλα ανεξαιρέτως τα τραγούδια είναι εν δυνάμει singles αλλά ταυτόχρονα έχουν βάθος και μουσική πολυπλοκότητα(sic). Για συγκρίσεις βέβαια με τον τελευταίο δίσκο της κυρίας Τσικόνε ούτε λόγος, το Hard Candy τρώει την σκόνη της Robyn. Είτε σας αρέσει είτε όχι! 9/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου