Όντας ο μόνος φανατικός οπαδός των Radiohead που του αρέσουν οι Coldplay, και ακόμα χειρότερα ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που τού άρεσε πάρα πολύ ο προηγούμενος δίσκος τους X&Y. Θα ήταν σχεδόν αδύνατο να μην συμπεριλάβω και το νέο τους πόνημα στα καλύτερα της χρονιάς.Το Viva La Vida ξεκινάει εντυπωσιακά με το "Life In Technicolor" το πρώτο (αν δεν κάνω λάθος) Instrumental κομμάτι που έχουν γράψει, χαρακτηριστικό παράδειγμα του ήχου τους και του τι πρόκειται να ακολουθήσει. Όλα τα τραγούδια σε αφήνουν με ένα γλυκό αίσθημα αισιοδοξίας (sic). Στο "Lost" για πρώτη φορά δοκιμάζουν να αλλάξουν τον ήχο τους και το αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό. Το "42" ξεκινάει σαν μια μελαγχολική μπαλάντα για να εξελιχθεί σε ένα δαιδαλώδες ροκ κομμάτι κάτι σαν το "Paranoid Android" των Radiohead. Ενώ το "Viva La Vida" είναι το πιο πιασάρικο κομμάτι που έχουν γράψει από την εποχή του "Clocks" χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι και ένα φοβερό κομμάτι. Στο ίδιο υψηλό επίπεδο κινούνται και τα "Violet Hill" και "Death And All His Friends".
Να σημειωθεί πως σημαντικό λόγο στη επιτυχία αυτού του δίσκου παίζει η ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΤΑΤΗ παραγωγή του Brian Eno που κυριολεκτικά κάνει παπάδες και κάποιες φορές σώζει ορισμένα τραγούδια από την κατάρρευση.
Συγχαρητήρια στον Chris Martin και την παρέα του, για μία ακόμα φορά τα κατάφεραν 8.5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου