Υπάρχουν πολλά πράγματα που κάνουν μια συναυλία πετυχημένη (ή αποτυχημένη). Ένα βασικό είναι η προσέλευση του κόσμου και κατά πόσο αυτός είναι διατεθειμένος να παρακολουθήσει πραγματικά αυτό που πήγε να δει. Παράδειγμα α) Στο Fly Beyond Festival που είχα πάει το καλοκαίρι η προσέλευση του κόσμου ήταν απογοητευτική σε σχέση με το μέγεθος των ονομάτων. Περίπου 6.000 κόσμος ήταν την πρώτη μέρα αλλά όλοι τους το καταδιασκεδάσαν. Και σε ουρές δεν στριμωχνόσουν για να πας στις τουαλέτες και στα μπαρ, και άνετα μπορούσες να βρεθείς από μπροστά στη σκηνή στις εξέδρες του σταδίου Καραΐσκάκη, και όλοι ήταν προσηλωμένοι στα επι σκηνής δρώμενα (αν εξαιρέσεις τους Imam Baildi που κανείς δεν πρέπει να τους έδωσε την παραμικρή σημασία).
Παράδειγμα β) Στον Παύλο Παυλίδη πριν λίγες μέρες (στο φεστιβάλ του Συνασπισμού) ο κόσμος ήταν όχι βέβαια πολύς αλλά θα μπορούσες να πεις αρκετός. Το πρόβλημα εκεί ήταν πως όλοι είχαν μαζευτεί για να πιάσουν κουβέντα παρά για την συναυλία. Στο λίγο διάστημα που πρόλαβα, άλλαξα τρεις φορές θέση, γιατί πιο πολύ άκουγα τους δίπλα μου που συζητούσαν παρά τον Παύλο. Σε βαθμό μάλιστα που οι περισσότεροι πρέπει να ενοχλούνταν τόσο από την μουσική που σχεδόν ούρλιαζαν για να ακούσει ο ένας τον άλλο (τελικά οι οπαδοί του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. πρέπει να είναι τεράστιοι κάφροι).
Παράδειγμα γ) Στον Αλκίνοο Ιωαννίδη πριν ένα μήνα πάλι, ο κόσμος ναι μέν ήταν πάρα πολύς αλλά ήταν κατα κύριο λόγο παππούδες και γιαγιάδες άρα και εκ τον προτέρων αδιάφοροι και κοιμισμένοι με αυτά που έβλεπαν και άκουγαν.
Για να φτάσω επιτέλους στην χθεσινή βραδιά και τους Raining Pleasure, συναυλία που βάζω στοίχημα σχεδόν κανένας στον Γαλαξία δεν πήρε χαμπάρι πως πραγματοποιήθηκε. Στα πλαίσια λοιπόν του Green Festival, μιας προσπάθειας αναβίωσης ενός παλιότερου φεστιβάλ που διοργάνωνε το ΠΑΣΟΚ(εδώ γελάμε), μαζεύτηκαν καμιά πεντακοσαριά τύποι, άσχετοι με την μουσική όλοι τους, τα είπαν από κοντά, φάγαν τα σουβλάκια τους, δύο από αυτούς βγάλαν και κάτι βαρύγδουπους λόγους για την ανεργία, την διαφθορά και το περιβάλλον και όταν επιτέλους ήρθε η ώρα γι' αυτό που υποτίθεται πως έγινε όλη αυτή η μάζωξη (τη μουσική δηλαδή) είχαν μείνει στο κοινό μόλις 30 άτομα!!! εκ τον οποίων οι 20 ήμασταν μαζεμένοι μπροστά και παρακολουθούσαμε, ενώ οι υπόλοιποι 10 παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις των Raining Pleasure να έρθουν κι αυτοί μπροστά, χλαπάκιαζαν μανιωδώς τα σουβλάκια που είχαν περισσέψει (μην τα πετάξουμε κιόλας).
Ειλικρινά σε μια εποχή που στην Ελλάδα τα Αγγλόφωνα ροκ συγκροτήματα είναι περισσότερα και καλύτερα από ποτέ, δεν περίμενα πως οι πιο γνωστοί εξ αυτών θα μάζευαν τόσο λίγο κόσμο (τον λιγότερο που έχω δει ποτέ σε συναυλία). Ίσως να φταίει η μηδενική διαφήμιση του Φεστιβάλ, ίσως οι λιγοστές και απαράδεκτες αφίσες που έπρεπε να τις δεις από το μισό μέτρο για να ανακαλύψεις ποιοι παίζουν, ίσως ακόμα και το κόμπλεξ του ροκ ακροατηρίου να παραβρεθεί σε μια εκδήλωση κόμματος. Πιθανός όλα αυτά μαζί να συνετέλεσαν σ' αυτό το χάλι. Και για να εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι όσον αφορά αυτά που είδαμε επί σκηνής οι Raining Pleasure ήταν πολύ καλοί, πάρα πολύ καλοί θα έλεγα. Προς τιμήν τους έπαιξαν αρκετά τραγούδια και είχαν φοβερή διάθεση, ενώ σταμάτησαν μόνο όταν έπιασε βροχή, σώζοντας έτσι κάπως τα προσχήματα της άθλιας διοργάνωσης.Συμπέρασμα. Αν ο βασικότερος λόγος που πας σε μια συναυλία είναι να περάσεις καλά και να ακούσεις ωραία τραγούδια, τότε κάτι πήγε να γίνει χθες εκεί στο Κόδρα. Απλά πείτε μου με τι διαθέση θα πάνε μετά οι Raining Pleasure σπίτι τους να γράψουν μουσική όταν ξέρουν πως σ' αυτό ανταποκρίνονται τόσα λίγα άτομα; Για συναυλία βέβαια ξανά στην Θεσσαλονίκη, ούτε λόγος, θα προτιμήσουν να παίξουν στην Αθήνα που ξέρουν σίγουρα πως θα μαζέψουν 1000 άτομα. Σ' αυτό λοιπόν σαν Θεσσαλονικείς και ροκ ακροατήριο αποτύχαμε για μία ακόμα φορά παταγωδώς. Ας μην παραπονιόμαστε λοιπόν.
Υ.Γ.1 Πριν τους Raining Pleasure έπαιξαν και οι "Δυτικός Άνεμος" αλλά ήταν τόσο τραγικοί που δεν μπαίνω καν στον κόπο να τους σχολιάσω.
Υ.Γ.2 Εκεί στον Δήμο Καλαμαριάς δεν συνέρχεστε λίγο; 9 χρόνια το μόνο έργο που έχετε επιδείξει (ή μήπως πηδήξει;) και καμαρώνετε είναι η ανάπλαση του Στρατοπέδου Κόδρα και χθες μέχρι να καταφέρουμε να φτάσουμε ως εκεί περάσαμε από λύκους, τσακάλια, αρκούδες κ.τ.λ. μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, λες και δεν διοργανώνονταν μουσικό φεστιβάλ αλλά τελετή σατανιστών. Μπράβο Δήμαρχε!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου