Braindead

 

Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του Braindead και ακόμη και μέχρι σήμερα κρατάει ένα ιδιότυπο ρεκόρ, αυτό της πιο αιματοβαμμένης ταινίας όλων των εποχών σύμφωνα με τα λίτρα ψεύτικου αίματος που έχουν χρησιμοποιηθεί ποτέ για μια ταινία.

Το αριστουργηματικό δημιούργημα του τρισμέγιστου Peter Jackson όμως μπορεί να είναι υπερήφανο για πολλά περισσότερα πράγματα. Δέν είναι μόνο το σεβαστό 7.6 που έχει στο IMDB σε 25.00 ψήφους(εγώ του έχω βάλει 10) ούτε το ότι ουσιαστικά αποτέλεσε το πρώτο σημαντικό βήμα για τον άνθρωπο που 10 χρόνια αργότερα κέρδισε το όσκαρ για την ασύλληπτη δουλειά του στον "Άρχοντα των δαχτυλιδιών". Είναι σε απλή κινηματογραφική γλώσσα το καλύτερο Splatter όλων τον εποχών και η ταινία που έκανε και τους πιο δύσπιστους σινεφίλ να λατρέψουν το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος. Είχε φροντίσει, βέβαια, να στρώσει το δρόμο ο Sam Raimi με την τριλογία των Evil Dead (λεπτομέρειες σύντομα) και απλά ο Peter να ακολουθήσει το δρόμο του δασκάλου του.
Ωστόσο ότι εξελίσσεται στη συγκεκριμένη ταινία είναι απίστευτο και αδύνατο να το περιγράψεις με λόγια αλλά εγώ θα προσπαθήσω να κάνω μία σούμα.

Ο Lionel είναι ένας καταπιεσμένος, από την γριά μητέρα του, τριαντάρης ο οποίος βρίσκει στο πρόσωπο μίας κοπέλας, από τη μικρή του πόλη, τον έρωτα της ζωής του. Ξαφνικά ένα περίεργο πλάσμα θα δαγκώσει την μητέρα του, αυτή θα πεθάνει και πολύ γρήγορα θα επανέλθει στη ζωή σαν ζόμπι τρώγοντας και σκοτώνοντας οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα βρεθεί μπροστά της. Πολύ γρήγορα η μικρή κοινωνία που τους περιβάλλει θα μετατραπεί σε κολαστήριο.

Όπως καταλαβαίνετε το Braindead δέν είναι μία ταινία για να την πάρεις στα σοβαρά και αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός της. Για την ακρίβεια το Braindead είναι (ηθελημένα) μία κωμωδία στην οποία ο παιχνιδιάρης σκηνοθέτης της προσπαθεί να εκτονώσει όλες της εμμονές που είχε σαν έφηβος. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται όλη της η μαγεία, στην παραδοχή του γεγονότος πως όσο πιο παιδί παραμένεις τόσο πιο δημιουργικά και αβίαστα όλα μπορούν να εξελιχθούν στη ζωή σου.