Αλκίνοος Ιωαννίδης - 30/08/08 Στρατόπεδο Κόδρα

Υπήρχε μία κασέτα με Video Clips, την περίοδο που δούλευα σ' ένα τοπικό τηλεοπτικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, η οποία είχε γραφτεί κατά κύριο λόγο από μένα και περιείχε τραγούδια του ροκ και έντεχνου ρεπερτορίου. Ειδικά για το έντεχνο, θέλω να διευκρινίσω, πως δεν ήμουν ποτέ και ο μεγαλύτερος φαν. Στην εν λόγω κασέτα, όμως, υπήρχε ένα τραγούδι το οποίο κάθε φορά που το άκουγα για κάποιο ανεξήγητο λόγο σταματούσα ότι έκανα και καθόμουν και το σιγοτραγουδούσα. Το τραγούδι αυτό ήταν το ''θά'μαι κοντά σου όταν με θες" του Αλκίνοου Ιωαννίδη και οι φορές τις οποίες έπαιξε στον τηλεοπτικό αέρα τις Θεσσαλονίκης υπολογίζονται πάνω από τις 400!!!
Αυτή ήταν ως τώρα η μικρή μου σχέση και επαφή με τον Κύπριο τραγουδοποιό. Δέν είχα καταφέρει, μάλιστα, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες ούτε να τον δω ποτέ live, ούτε να αγοράσω κάποιο του CD. Φανταστείτε λοιπόν όταν στην τελευταία βραδιά ενός περίεργου, για μένα, καλοκαιριού είχα την τύχη όχι μόνο να τον δω πάνω στην σκηνή, αλλά να τον γνωρίσω κι από κοντά. Aς πάρουμε,όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Αρκετό καιρό έβλεπα σε διάφορες αφίσες της Καλαμαριάς να φιγουράρει το όνομα του Αλκίνοου σε ένα φεστιβάλ το οποίο, εδώ και κάποια χρόνια, διεξάγεται στο Πρώην στρατόπεδο Κόδρα. Και κάθε φορά σκεφτόμουνα τι ωραία που θα ήταν να πήγαινα κι εγώ, γνωρίζοντας, όμως, πως για μία ακόμα φορά για αδιευκρίνιστους λόγους αυτό δε θα συνέβαινε. Σαν κάποιος να άκουσε αυτή την ευχή μου, λίγες μέρες πριν τη συναυλία, μία φίλη μου είπε πως μία ξαδέρφη της παίζει στο συγκεκριμένο φεστιβάλ, κι αν θα ήθελα να πηγαίναμε μαζί. Φυσικά η απάντηση μου ήταν θετική. Μακάρι να μπορούσα να της εξηγήσω πόσο σημαντικές ήταν όλες αυτές οι στιγμές όπου το "θα μαι κοντά σου όταν με θες" συνόδευσε σαν μουσική υπόκρουση. Κάποια πράγματα, όμως, καλύτερα να παραμένουν κρυφά.

Στη συναυλία μπήκα τζάμπα, όπως υποθέτω και το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Κακά τα ψέματα, σε συναυλίες όπου διοργανώνονται από τοπικές αρχές αυτό είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένο. Το concept του live ήταν πως ο Αλκίνοος θα παρουσίαζε τρεις νέους καλλιτέχνες οι οποίοι θα παίζαν στο κοινό τα τραγούδια τους και στο τέλος θα έβγαινε ο Κύπριος τραγουδοποιός για να κλείσει την βραδιά. Η ένσταση μου εδώ έχει να κάνει με το γεγονός πως όταν έχεις ένα κοινό που αποτελείται κατά κύριο λόγο από παππούδες και γιαγιάδες είναι εκ των προτέρων δεδομένο οτι κάτι τέτοιο θα το κάνει να βαρεθεί.
Την βραδιά άνοιξε ο Γιώργος Καλογήρου του οποίου η μουσική και η χροιά της φωνής ήταν ολόιδια μ' αυτή του Ιωαννίδη. Τα τραγούδια που έπαιξε ήταν στην πλειοψηφία τους αρκετά καλά. Αλλά εμένα προσωπικά μ' άφησε αδιάφορο.

Η συνέχεια ήταν άκρως ενδιαφέρουσα με τη Στέλλα Χρήστου να παρουσιάζει ένα περίεργο είδος μουσικής, αρκετά μινιμαλιστικό, με τα βιολιά το κοντραμπάσο και το φλάουτο να δίνουν διαρκώς το στίγμα τους, ενώ η διασκευές που επιφύλαξε στα "Έχω μια λέξη για να πω" και "Ησυχία" ήταν αρκετά εντυπωσιακές.

Τρίτος βγήκε ο Απόλλωνας Ρέτσος με την παρέα του οι οποίοι αργότερα έμαθα πως στην πραγματικότητα είναι όλοι μαζί συγκρότημα και λέγονται Musica Ficta. Οι εν λόγω μουσικοί, λοιπόν, κυριολεκτικά τα σπάσανε. Οι στίχοι ήταν στα Αγγλικά και τα όργανα τους αν και κατά κύριο λόγω ήταν ακουστικά, έβγαζαν έναν απίστευτα ηλεκτρισμένο ήχο ενώ κάποια στιγμή ανέβηκε στη σκηνή να τραγουδήσει και η Mairy από τους Mairy and the Boy. Ελπίζω να καταφέρω κάποια στιγμή να τους ξαναδώ στη σκηνή με ένα πιο ροκ ακροατήριο αυτή τη φορά.

Έπειτα βγήκε ο Αλκίνοος ο οποίος ήταν αναμενόμενα καλός αν και η αλήθεια είναι πως δεν έπαιξε και για πάρα πολλή ώρα. Τώρα που έγινε η αρχή, όμως, είμαι σίγουρος πως θα ακολουθήσουν αρκετές ακόμα συναυλίες του.

Μετά το τέλος της συναυλίας παραμείναμε στο χώρο και όταν επιτέλους ξεμπέρδεψαν όλοι οι μουσικοί με τις υποχρεώσεις τους μπήκαμε στο πούλμαν που τους μετέφερε απο την Αθήνα, κατεβήκαμε στην πλατεία Ναβαρίνου όπου όλοι (με μπροστάρη τον Αλκίνοο) όρμηξαν στις κρεπερίες της περιοχής και αργότερα βρεθήκαμε να τα πίνουμε και να χορεύουμε μέχρι πρωίας στο Residents.
H εντύπωση που μου έκανε από κοντά ο Αλκίνοος ήταν πάρα πολύ θετική, είναι πραγματικά ένας αρκετά προσιτός άνθρωπος, ενώ αν δεν γνωρίζεις ποιος είναι, άνετα τον περνάς για έναν απλό φοιτητή που του αρέσει να καταβροχθίζει κρέπες παρέα με τους κολλητούς του. Έμαθα αρκετά πράγματα γι' αυτόν που δεν τα γνώριζα, αλλά δεν σκοπεύω να τα δημοσιεύσω εδώ, ίσως δεν θα ήταν και σωστό. Το μόνο που έχω να προσθέσω σαν επίλογο είναι ένα κλιπάκι με το τραγούδι όπου ανέφερα πιο πάνω(ακόμα δε έχω καταφέρει να βρω πουθενά εκείνο το θρυλικό video clip που ανέφερα στην αρχή) και να το αφιερώσω κάπου εκεί έξω.